Melting ClockAlbum

Het is voormalig collega John Leijen die mij in de wereld van de smeltende klok bracht. Smelten deed de muziek allerminst, want deze Italiaanse band heeft mij in 2020 lang beziggehouden. Sterker nog,  het heeft bijna voor slijtage in mijn cd-speler gezorgd.

Op “Destinazioni” was de muziek over het algemeen vlot, uptempo en vooral de combinatie van het gevarieerde toetsenspel en de gitaarsolo’s vormde een pluspunt op die schijf. In combinatie met het fijne stemgeluid van zangeres Emanuela Vedana zorgde dat ervoor dat de plaat vertrouwd aanvoelde. Symfonische rock waarin geen bijzonder originele dingen gebeurden, maar waar je onbekommerd kon verzinken in akoestische gitaren, fijne pianoklanken en je eigen fantasie.

Venice is gelijk een indrukwekkende binnenkomer. Het heeft een ietwat oosterse melodie en bevat meerdere te ontdekken lagen. Het pakt je minder snel dan de eerste track Caleidoscope op het debuut “Destinazioni”, maar intrigeert van begin tot eind. Instrumentaal  vind je in het nummer onder andere een bouzouki en viool en de track beschrijft muzikaal een wandeling door de middeleeuwse steegjes van Genua, de geboortestad van Christopher Columbus.

Een track die er uitspringt is Il Mondo Al Suo Risveglio. Zo’n beetje het paradepaardje wat betreft diversiteit en muzikaliteit. Het begint heftig met het geluid van een waarschuwings- en alarmeringssysteem. Daarna begeleidt zangeres Vedana je rustig naar een tempoverhoging, waarin de instrumenten het heft in handen nemen. Heerlijke bastonen, felle gitaren, verschillende ritmes en melodieën, waarbij je de zang van Vedana ook mag beschouwen als een extra instrument.

In Città spenta merk je duidelijk de vooruitgang van zangeres Vedana. Haar inbreng was al heel aangenaam op het debuut, maar op dit album heeft ze hoorbaar flinke stappen gemaakt. In dit nummer klinkt ze wat baldadig, wat speels, maar beheerst ze ook feilloos de verschillende toonhoogten later in de song. Verder hoor je hier heerlijke akoestische gitaren en fabuleus baswerk van Alessandro Bosca, dat ook bijzonder mooi in de mix is gezet.

Vurig en fel is Tramonti di Cenere. Opnieuw een track waarin durf getoond wordt en die groeit bij elke luisterbeurt; veel akoestische gitaren afgewisseld met de heerlijke bas van Bosca en elektrische gitaren van Stefano Amadei en Simone Caffè. Het middenstuk is geweldige symfonische pracht die je kunt vergelijken met de neo-prog, verschenen in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Denk aan Marillion, Pendragon en Landmarq. En eens te meer valt de groei van zangeres Vedana op; wauw, een ware klasbak!

Waarschijnlijk heeft de band de woorden van John ter harte genomen, want Sandro Amadei is op dit album minder actief als zanger. Hij is spaarzaam te horen en wanneer dat wel zo is dan vooral in de achtergrondzang. In duet is hij alleen te horen in de epische toegift van Endurance. Mij hoor je daar overigens niet over klagen, want wanneer hij te horen is, voert hij zijn taak op uitstekende wijze uit. De track is vernoemd naar het schip van de ontdekkingsreiziger Ernest Shackleton en muzikaal geeft het een weerspiegeling van de extreme terugreis die Shackleton en zijn medereizigers moesten ondergaan na de schipbreuk van de Endurance. En o ja, sla de gitaarsolo op de genoemde track niet over, die is heerlijk. Daarmee sluit het album ook op vakkundige wijze af.

“Altrove” voelt soms aan als een pianoconcert, als een hoopvolle zonsopkomst in Italië, of als struinen door de graanvelden van de Toscane. Over de hele linie klinkt het album in het eerste gedeelte wat minder proggy dan het debuutalbum, maar nog steeds is de link met bands als Renaissance en Landmarq niet te ontkennen. De tijd zal leren hoe dit album zich ontwikkelt. Misschien is het iets minder beklijvend dan het debuut, toch extra punten voor de ontwikkeling en diversiteit.