Michael RomeoAlbum

Soms kan wachten gewoon heel lang duren. In 2018 was ik behoorlijk onder de indruk van het eerste “War Of The Worlds” album van Symphony X-gitarist Michael Romeo. Dat het album Pt. 1 als toevoeging had, deed me dan ook genoegen. Ondanks het feit dat Romeo bij het uitbrengen van het eerste album meldde dat deel twee al bijna klaar was, heeft het toch nog bijna vier jaar geduurd voordat de opvolger uitgebracht werd. Maar dat wachten was het meer dan waard.

Het zal geen verrassing zijn dat deel twee muzikaal volledig in het verlengde ligt van de voorganger. Dat betekent bombastische progmetal die wordt uitgevoerd door een drietal zeer vaardige muzikanten. De ritmesectie is dezelfde als op het vorige album en bestaat uit drummer John Macaluso en de geweldige bassist John DeServio. Uiteraard is het Michael Romeo zelf die op instrumentaal vlak hier de show steelt. Hij is opnieuw verantwoordelijk voor gitaar, toetsen en orkestraties en met name zijn solo’s op het eerstgenoemde instrument zijn formidabel. Maar goed, dat mag je ook wel verwachten van een van de grote jongens op de gitaar. Wat nieuw is, is dat hij zich ook bedient van wat andere, meer traditionele instrumenten als de cello en de saz.

Het grote verschil met de vorige plaat is de zanger. Op het eerste deel was het de nog onbekende Rick Castellano die zich erg sterk van zijn taak kweet, maar op het nieuwe album is het Dino Jelusick die me helemaal omver blaast. Hoe kan het dat ik nog nooit van deze zanger heb gehoord? Internet is echter je beste vriend en na enig rondspeuren ontdekte ik dat hij al heeft gewerkt met wat grote namen zoals Jeff Scott Soto, Whitesnake en Trans-Siberian Orchestra, een drietal soloplaten heeft uitgebracht en in 2003 op tienjarige leeftijd het Junior Eurovisie Songfestival won(!). Jelusick is echt een fenomenale zanger en wedijvert op dit album met virtuoos Romeo om wie de meeste aandacht naar zich toe kan trekken. Wellicht dat Romeo dit voorzien heeft, want in de bijgeleverde informatie wordt met geen woord over de nieuwe zanger gesproken. En dat terwijl hij echt een belangrijke troef is. Mede door deze geweldige zanger is de bijgeleverde tweede cd met de instrumentale versie van het album een beetje een overbodige luxe.

Tekstueel heeft het album wat meer raakvlakken met H.G. Wells’ beroemde verhaal dan het vorige album. Romeo neemt echter wel de vrijheid om deze oude vertelling te combineren met meer moderne science fiction. Door deze combinatie van stijlen is de zeer filmische muziek echt op zijn plaats. Opnieuw klinkt de muziek alsof deze voor een Hollywood productie is geschreven en ongetwijfeld hebben de beroemde filmcomponisten wederom voor inspiratie gezorgd.

Inclusief een tweetal bonustracks duurt het album ruim een uur. En dat is best een overweldigende ervaring. De bombast vliegt je om de oren en de stevige progmetal en intense orkestraties geven je niet veel gelegenheid om bij te komen. Toch is er ook nu plek gereserveerd voor een strategisch geplaats rustpuntje. Just Before The Dawn treffen we halverwege het album en is een geweldige powerballad met een wederom excellerende Jelusick.

Romeo heeft ten opzichte van de ook niet misselijke voorganger wel stappen gemaakt als het gaat om de afzonderlijke nummers. Als concept komt het misschien net wat minder aan. Persoonlijk vind ik dit deel twee beter dan de eerste plaat, maar ze zullen beide nog regelmatig gedraaid worden. Fans van Symphony X kunnen deze plaat blind aanschaffen, evenals diegenen bij wie het vorige album in de smaak viel. Is progmetal alleen zo nu en dan je ding, is dit misschien wat teveel van het goede. Desondanks is dit een uitmuntend staaltje vakwerk in het genre.