Midas FallAlbum

Vanaf 2010 leverde het Schotse gezelschap Midas Fall om de paar jaar een album af. Sinds de vorige, “Evaporate”, was het zes jaar stil. Nu ligt schijf vijf in de schappen. “Cold Waves Divide Us” is overigens pas het tweede werkstukje dat de website van Progwereld haalt. Oud-collega Wouter Brunner meldde over “The Menagerie Inside” dat Midas Falls postrock maakt, met flinke popinvloeden en shoegaze- en elektronica-accenten. Het kon hem wel bekoren, al vond hij drie kwartier aan de lange kant.

De prachtige stem van Elizabeth Heaton valt direct op. Zij zingt smachtend in In the Morning We’ll Be Someone Else. De pianostart is maar schijn, al snel zwelt het geluid aan, elektronica en gitaar in een monotoon ritme nemen bezit van de ruimte. Het is tekenend voor de muziek van Midas Fall. Ze schakelen van subtiele momenten met bijna engelenzang van Heaton, naar een van toetsen, elektronica, strings, orkestraties en gitaarlicks opgebouwde muur van geluid. De klankpatronen kunnen in een traag ritme aan je voorbijtrekken, een andere keer zorgen de drums voor een uptempo beat, zoals in I Am Wrong. Heaton, die samen met medeoprichter Rowan Burn alle muziek schreef en zelf ook de teksten, schreeuwt het hier uit.

Vergeet couplet-refrein, vergeet solowerk, vergeet klassieke opbouw. Het gaat om de sfeer die het nummer oproept. Heaton zingt emotioneel en haar stem draagt bij aan de licht hallucinerende werking die van de muziek uitgaat. Stomende, soms stampende geluidsgolven nestelen zich in je hoofd en doen daar iets met je. Het gaat vaak van rustig en vol emotie naar volle bak, met de nodige nuanceringen.
Opvallend is dat het gitaarwerk ook volledig in dienst staat van de melodie. We horen licks, riffs, slepende snaarpartijen, maar tot een echte solo komt het niet. De gitaar is volledig onderdeel van het totale klankpalet.

De meeste nummers lijken daarom op den duur wat voorspelbaar te worden. Op Point of Diminishing Return nemen na het geluid van een misthoorn de elektronica de overhand, pittig drumwerk zorgt voor een opzwepend ritme. Daar tegenover staat In This Avalanche, dat dromerig aan je voorbij trekt. Vioolklanken voeden hier de melancholisch klinkende zangeres in wat we de ballade van het album kunnen noemen. In het titelnummer is een discodreun te horen, waar de gitaar omheen draait, voordat deze furieus wordt. Heaton laat alle emoties weer gaan en een plotselinge ritmewisseling zorgt voor enige ophef.

Midas Fall maakt echter knappe, intrigerende muziek, waarvan je zo maar in de ban zou kunnen raken. De stevige geluidsmuren, afgewisseld met subtiele momenten, alles bij elkaar gebracht door fraaie vrouwenzang, ik had vooraf niet gedacht dit zo aardig te vinden. Wouter had wel gelijk, na drie kwartier is het ook wel weer mooi geweest.