Oldfield, MikeAlbum

“Light + Shade” (met een + tussen Light en Shade en geen and of &) is een dubbelalbum en het eerste van Mike Oldfield op het label Mercury Records. Een aantal nummers op dit album is eerder gebruikt voor computerspellen en staan in een bewerkte versie ook op het album “Tr3s Lunas” en het videospel “Maestro”. Je moet dit album dan ook meer beluisteren als muziek bij een computerspel. Om de liefhebbers van deze spellen tegemoet te komen heeft Oldfield zelfs een aantal nummers toegevoegd in een U-MYX-format. Daarmee kan de muziek- en computerfanaat driftig aan de slag met het verbouwen van een aantal nummers.

Op de twee schijven die zoals de titel doet vermoeden een donkere en lichte muzikale inslag hebben, staat een verzameling van rustige en gemakkelijk te verteren veelal elektronische muziek. Op Light staan de luchtige en rustige nummers. Blackbird is een voorbeeld van romantische pianomuziek die zo op een album van Yanni had kunnen staan. First Steps culmineert van een dromerig nummer langzaam in een stuk ritmische muziek vol met synthesizers en het (hier dof klinkende) gitaarspel van Oldfield. Nadat een climax is bereikt keren de Yanni-achtige sferen en pianoklanken samen met het gitaarspel terug.

Dark is gevarieerder en kent meer muziek met zout en peper. Net als “The Songs From Distant Earth” horen we een mix van new-age en dansbare muziek met de meer klassieke kant van Oldfield. Quicksilver doet gelijk al de naam eer aan en is een modern nummer met invloeden van wederom Yanni en Jean Michel Jarre. Er zijn ongetwijfeld tal van dj’s geïnspireerd geraakt door deze muziek. Van minimaal hetzelfde laken een pak is Slipstream dat barstens vol met elektronica zit en vijf minuten in eenzelfde tempo voort hobbelt.

Oldfield experimenteert hier ook met een softwareprogramma (plug-in) met de naam Vocaloid. Daarmee wordt stemgeluid met behulp van een synthesizer omgezet in muziek. De Britse zangeres Miriam Stockley heeft haar stem hiervoor beschikbaar gesteld. Daarom wordt deze Vocaloid ook wel ‘Miriam’ genoemd. Je kunt het resultaat horen op Surfing. In Tears Of An Angel wordt ‘Miriam’ zelfs misbruikt als sopraan. Ik vind het weinig opzienbarend en zelfs tegen het saaie aan. Het nummer leeft even op wanneer Oldfield zijn dankzij “Tubular Bells” bekend geworden gitaarspel erin knalt.

De vlotte synthesizerklanken van Romance zullen je doen opveren, want de melodie is natuurlijk overbekend. Het nummer krijgt enig aanzien door en dankzij al weer het gitaarspel. Voor het overige ontstijgt dit nummer niet de gewone middelmaatsynthesizermuziek. De resterende twee nummers doen het donkere deel van deze dubbelaar niet meer opleven.

Mike Oldfield heeft meerdere albums gemaakt die weinig tot niets te maken hebben met progressieve muziek. “Ligth + Shade” is daar een van. De muziek is mooi en klinkt onmiskenbaar als een moderne Oldfield met een overvloed aan toetsen. Het album biedt echter niets nieuws en is eigenlijk een herhaling van eerder (en ook door anderen) gedane zetten. Het heeft er weg van dat de eens zo sprankelende bron van Mike Oldfield droog is komen te staan. Veelzeggend is dat na dit album er anno 2012 slechts één nieuw album op zijn Curriculum Vitae is bijgeschreven…

Hans Ravensbergen