Oldfield, MikeAlbum

De muziek op dit album is gebaseerd op het gelijknamige boek van Arthur C. Clarke uit 1986. De auteur was zelfs genegen een voorwoord in het cd-boekje te schrijven dat vertelt over de metamorfose van boek naar muziek. Die muziek is spacy tegen het science fictionachtige aan en is doorgaans meer melodieus dan we van Mike Oldfield gewend zijn. Met het grootste gemak mogen we dit zelfs een new-age album noemen in de stijl die grootheden als Klaus Schulze en Edgar Froese (Tangerine Dream) ook hebben gemaakt. Alles waar Oldfield goed in is passeert in dit uur de revue: fraaie ritmes, prachtige meerstemmige vocalen en natuurlijk zijn kenmerkende gitaarspel. We horen invloeden uit uiteenlopende richtingen zoals Enigma, Enya, de vroege Porcupine Tree, Pink Floyd en onmiskenbaar David Gilmour. Verder wordt een portie etnisch aandoende muziek gepresenteerd in de stijl van Deep Forest.

Enkele hoogtepunten zijn Let There Be Light en Crustal Clear, beide met fraai gitaarspel, het van Ullean Pipes voorziene Magellan en het etnisch aandoende Lament For Atlentis. Het is slechts een aantal grepen uit een album zonder zwakke momenten.

Naast de standaard cd-versie van het album zijn kort daarna twee versies gemaakt met aanvullend materiaal dat alleen op de computer kan worden afgespeeld. Deze versies hebben verschillende hoezen (zie boven deze recensie). Het was overigens een van de eerste cd’s die als een ‘enhanced’-versie op de markt verscheen.

“The Songs From Distant Earth” vind ik naast “Amarok” persoonlijk een van de meest toegankelijke en tot de verbeelding sprekende albums uit het oeuvre van Oldfield. Zelfs wanneer je geen fan bent is dit album niet te weerstaan. Is het niet voor jezelf dan vast voor je partner. Het album is een aanbeveling als vertrekpunt voor een eventuele ontdekkingsreis in de wereld van Mike Oldfield.

Hans Ravensbergen