Oldfield, MikeAlbum

We worden er wel een beetje moe van soms. Na het miljoenenverkopende debuut “Tubular Bells” (1973), werden we in de jaren erop ‘getrakteerd’ op achtereenvolgens “The Orchestral Tubular Bells”, “Tubular Bells II”, “Tubular Bells III”, “The Millenium Bell”, tal van hyperopgepoetste heruitgaven van het origineel, allerlei dvd’s. Om nog maar te zwijgen van de herhalingen van de thema’s van deze plaat in zijn andere werken. Nee, van originaliteit kunnen we Mike Oldfield niet betichten. Dat is jammer, want zijn werk is op zijn best hoogst origineel, kent tal van aangename thema’s en muzikale grapjes en is vaak gekopieerd, maar nooit geëvenaard.
Laten we vooral ook niet vergeten –dwars door de hype rondom deze plaat heen– dat “Tubular Bells” vooral een ontzettend goed album is. Het is zeer terecht dat dit symfonische werkje van de bovenste plank zo’n groot publiek heeft weten te bekoren.

“Tubular Bells 2003” betreft een compleet opnieuw opgenomen versie van het oorspronkelijke werk uit 1973 en ik kan alleen maar zeggen: bravo! De cd klinkt precies zoals je verwacht: als een klok, helder, aangenaam, bekend maar toch verrassend. Gezien de kwaliteit van Oldfield’s werk van de laatste jaren mag hij wat mij betreft dit eindeloos blijven herhalen. Ik zit al met smart te wachten op “Hergest Ridge 2004” en “Ommadawn 2005”. Kom maar op.

“Tubular Bells 2003” is ook een aangenaam spelletje ‘Zoek De Verschillen’. Naast de kleine accentverschillen, de stereo-effecten die soms zijn aangepast en het instrumentarium wat soms is aangepast, zijn er twee belangrijke verschillen:
Caveman heeft een zusje! Op de oorspronkelijke plaat zong Mike Oldfield een ruw stukje, dat al snel bekend stond onder de nu gebruikte naam Caveman. Belangrijk en hilarisch verschil is nu dat Sally Oldfield meedoet en de tweede regel voor haar rekening neemt, en zelfs als twee Neanderthalers tweestemmig schreeuwen. Schitterend! Vroeger beschouwde ik dit gedeelte als het zwaktebod van de plaat, nu vind ik het het sterkste gedeelte. Lachen, als ze dit als single zouden uitbrengen, een artiest als Mike Oldfield zou hier nog mee wegkomen ook.

Aangezien de ‘master of ceremonies’ op de oorspronkelijke “Tubular Bells” helaas is komen te overlijden, moest (nou ja, moest?) Oldfield op zoek naar een vervanger. Dat is niemand minder geworden dan John Cleese, de Engelse acteur uit de Monty Python-school, om wie ik al moet lachen als ik zijn stem hoor. In het fameuze Finale maakt hij er echter geen jolige boel van, maar kondigt de instrumenten aan met een lichte kwinkslag. Ik kan niet wachten op de dvd. Die komt toch wel?

Het nadeel van een cd als deze is dat Mike Oldfield’s andere werk zo in de schaduw komt te staan. De twee opvolgers, “Hergest Ridge” (1974) en vooral “Ommadawn” (1975) zijn minstens net zo goed en het ondergewaardeerde “Amarok” (1990) misschien nog wel beter. “Incantations” (1978) is ook sterk, alhoewel ik de live-uitvoering op “Exposed” prefereer, en de lange stukken op “Five Miles Out” (1982), “Crises” (1983) en “Heaven’s Open” (1991) zijn zeker niet slecht.

Dus: wanneer je op zoek bent naar “Tubular Bells 2003”, kijk dan gelijk even naar deze werken van deze grillige artiest.

Markwin Meeuws