Mile Marker ZeroAlbum

Kan je het geluid van een band ‘origineel’ noemen wanneer de muzikale invloeden er op elk individueel nummer zo dik bovenop liggen? “Coming Of Age”, het derde volledige album van Mile Marker Zero uit het Amerikaanse Connecticut, roept die vraag herhaaldelijk op. Ik was de band uit het oog verloren na het debuutalbum (2009), waar de band vooral voortborduurde op de alternatieve ‘college rock’, die zich in het kielzog van de grunge eind jaren negentig over de Verenigde Staten had verspreid. Dat komt ook door het stemgeluid van Dave Alley, dat sterk doet denken aan bijvoorbeeld Brian Vander Ark van post-grungers The Verve Pipe.

Collega Fred Nieuwesteeg verwijst in zijn recensie van het tweede full-length album “The Fifth Row” (2018) dan weer naar grote jongens uit de progressieve rock en metal als Dream Theater, Rush, Spock’s Beard en Yes. Die invloeden zijn ook nog te horen op “Coming Of Age”, en dan komen er nog tig oude en nieuwere andere acts bij. De Verenigde Staten blijken een vruchtbare voedingsbodem voor dit soort bands, die zich ergens tussen prog, alternatieve rock en AOR bewegen. Ook minder bekende namen als Advent Horizon (net iets meer metal dan Mile Marker Zero) en The Dear Hunter (net iets minder hard) zijn wat dat betreft relevante ijkpunten.

Singles Best Is Yet To Come en Towns To Grow Up In zijn typische voorbeelden van die prog-/indierock-mix, die ook op de latere Porcupine Tree-albums opdook. Bizarre bevindt zich ergens tussen Massive Attack’s Teardrop en Prince’s Sign O’ The Times. De track doet zijn naam eer aan met toetsen en gitaren die door de complete muzikale jaren tachtig en negentig stuiteren. Titeltrack Coming Of Age is iets te veel ‘80s middle-of-the-road AOR’ in de stijl van Toto of Foreigner, maar verrast dan weer met moddervette baslijnen en een akoestische gitaarsolo. En net als je denkt het volledige muzikale menu van Mile Marker Zero verorberd te hebben, serveert de band op Heavy Days ineens een knetterende metalriff.

“Coming Of Age” zou daarmee op zijn best een nogal gefragmenteerd muzikaal zootje moeten vormen, maar op een of andere manier werkt de aanpak verbazend goed. Verwacht daarbij overigens geen virtuoze muzikale krachtpatserij. De progressiviteit zit hem eerder in de afwisseling en de diversiteit aan ideeën, waardoor de meeste tracks de grens van zeven minuten aantikken. De sound is juist eerder melodieus en (misschien zelfs te) toegankelijk. Deze recensent is echter opgegroeid met de commerciële rock uit de jaren tachtig, die af en toe gevaarlijk dicht tegen pop aanschurkte. Ik heb er een stiekeme zwak voor het genre aan overgehouden, en dat ‘guilty pleasure’ werkt in combinatie met de progressieve elementen verbazend goed.

De duidelijke referenties naar muzikale stijlen uit eerdere decennia sluiten aan bij het inhoudelijke concept, want ook tekstueel viert nostalgie de boventoon op “Coming of Age”. De songteksten verwijzen naar levenservaringen, momenten en plaatsen die een blijvende invloed op ons gehad hebben. Dat idee gaat overigens niet gepaard met bitterheid of buitenproportionele melancholie. De sfeer van zowel teksten als muziek is eerder warm en hoopvol, met een optimistische blik richting de toekomst. De tekstsnede “the best is yet to come” komt herhaaldelijk terug en vormt een treffend albumeinde op de glorieuze slottrack End Of August. Gezien de gemiddelde leeftijd van ons progliefhebbers toch een opbeurende gedachte.

Deze recensie breekt wellicht een Progwereldrecord voor het aantal verwijzingen naar andere bands. Mile Marker Zero bewandelt op “Coming Of Age” dan ook geen heel nieuwe paden, maar mijn antwoord op de oorspronkelijke vraag is dat de mix van muzikale stijlen tussen (en zelfs binnen) tracks wel degelijk iets origineels biedt. In combinatie met het interessante tekstuele concept weet het album mij daardoor emotioneel te raken. Het geheel is aanzienlijk meer dan de som der individuele delen, luidt het cliché dan. “Coming Of Age” is daarmee een prettige verrassing die zomaar een plek op mijn jaarlijst zou kunnen veroveren.