MogwaiAlbum

Mogwai is een Schotse post-rockband die al sinds 1995 bestaat. Dat op onze site alleen het debuutalbum “Young Team” is besproken is eigenlijk beschamend, want deze band maakt geweldige muziek die het zeker bij onze lezers goed doet. Mogwai maakt voornamelijk instrumentale muziek, waarbij de nummers – zonder woorden – een verhaal vertellen. Wikipedia geeft heel treffend aan dat ‘de muziek wordt gekenmerkt door een onconventionele liedjesstructuur met lange soundscapes afgewisseld met een enkele explosie van gitaargeweld.’

“As The Love Continues” is het tiende studioalbum van Mogwai. In de 26 jaar dat Mogwai bestaat lijkt dit niet erg productief, maar naast deze tien albums heeft de band een flink aantal film (en tv) soundtracks en ep’s vervaardigd. Hun muziek leent zich dan ook uitstekend om een sferisch verhaal neer te zetten, uitermate geschikt bij filmische decors. Zo geeft het album “Atomic” een schitterend audiovisueel beeld over het leven met de atoombom. Op geheel eigen experimentele wijze weten ze de angst, maar ook de liefde, voor dit onheilspellend fenomeen vast te leggen. Droefgeestig en melancholisch, maar met hier en daar een vrolijke twist.

Dit tiende album begint – letterlijk – met To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth. Sfeervol pianospel brengt je in een natuurlijk omgeving, ambiente geluiden geven een rustgevend gevoel totdat halverwege het nummer het geluid stevig wordt opgevoerd en de kenmerkend gitaarexplosie een hoogtepunt bereikt. Met een elektronisch pulserende toon opent het de volgende track, Here We, Here We, Here We Go Forever. Het synthesizer geluid heeft hier sterk de overhand, maar wordt wel sterk onderbouwd met de altijd aanwezige gitaren. Het doet in de verte denken aan de beginjaren van The Cure vermengd met de gitaarsound van The Shadows. Ook Dry Fantasy wordt gedomineerd door toetsen en elektronische landschappen. Hier zijn het echter vooral de zware drumpartijen die het elektronische spel aanvullen.

Ritchie Sacramento is de vreemde eend in de bijt. In het enige niet-instrumentale nummer brengt Stuart Braithwaite een vocale ode aan alle muzikale vrienden die de bandleden door de jaren heen verloren hebben. Niet alleen de vocalen maken dit nummer afwijkend, maar ook het poppy, radiovriendelijke geluid klinkt vreemd. Hoe mooi een dergelijke ode – zeker in de huidige tijd – ook mag zijn, het past niet bij de muziek die Mogwai maakt.

Met Drive The Nail trekt Mogwai weer alle bekende registers los en weet op unieke wijze het nummer op te bouwen naar heftige hoogte. Zeven minuten lang wordt de spanning vastgehouden door van fijngevoelige toetsenlandschappen uit te stijgen naar bruut gitaargeweld. Heerlijk hoe er hier ‘figuurlijk’ op los wordt getimmerd en de spijker steeds strakker wordt opgedreven.

Dit soort nummers zijn toch het handelsmerk van Mogwai en gelukkig worden we verderop nog meer getrakteerd op dit soort muzikale uitspattingen. Zonder overigens eentonig of voorspellend te worden. Voor instrumentale muziek is het altijd een grotere uitdaging om de aandacht hoog te houden, maar Mogwai is daar prima toe in staat. In Fuck Off Money horen we de stem van Barry Burns door de vocoder gehaald, waardoor dit toch geen gezongen nummer is. De spanning wordt hier erg langzaam opgebouwd, maar kent aan het eind zeker een climax. Ceiling Granny is een heerlijk up-tempo gitaar gedreven nummer. Midnight Flit wordt heerlijk versterkt met strijkers en een Franse hoorn, waardoor ook hier een compleet andere muur van geluid wordt neergezet. Pat Stains blinkt weer uit door de tempowisselingen, heerlijk zware bas en opstuwende drums afgewisseld met rustige passages op toetsen. Het arrangement van saxofonist Colin Stetson is prachtig verwerkt in dit nummer. Supposedly, We Were Nightmares is een vette bas- en gitaarsolo die ruim vier minuten wordt aangehouden, opgesierd met speciale effecten, geluidsfragmenten en synthesizergeluiden.

De laatste 7½ minuten zijn voor het slotnummer, It’s What I Want To Do, Mum. En eigenlijk kun je geen betere afsluiter krijgen als dit nummer. Mogwai laat zich hier nogmaals van zijn beste kant horen. Een langzame indrukwekkende opbouw, waarbij de muzikanten het nummer steeds verder opstuwen tot een overweldigende climax. De subtiele opbouw, de heftige intensiteit en prachtige solo’s zijn meesterlijk. Gevoelig muziek die emotie weet los te maken.