Molybaron Album

In 2021 liet de Frans-Ierse formatie Molybaron de progwereld op zijn grondvesten schudden met hun spetterende album “The Mutiny”. Hun unieke mix van diverse rock- en metalstijlen krijgt een vervolg met “Something Ominous”.

De muziek van Molybaron balanceert op het randje van wat wij op deze website doorgaans bespreken. Het argument om deze muziek hier wel te bespreken is dat Molybaron, naast Haken, Soen en TesseracT, om er drie te noemen, tot de vaandeldragers van vernieuwende (prog)rock en metal behoort.

Op dit tweede en met 37 minuten relatief korte album is het aanbod puntiger dan op het voorgaande album “The Mutiny”. Over het algemeen klokken de tien nummers tussen de drie en vier minuten. Maar in deze tijd gebeurt in ieder nummer enorm veel. Zanger Gerry Kelly is een dominant baasje met een uitstekende strot waar hij diverse kanten mee op kan en ook gaat. Ondanks dat de heren soms kneiterhard voor de dag komen, blijft het toegankelijk en melodieus. Dat laat men gelijk al horen in opener en titelnummer Something Ominous. De rustige aanloop gaat al rap over in zware, logge en tegelijk puntige metal, wat klinkt als Haken zonder toetsen. Vernuftig is het loopje op de basgitaar dat regelmatig terugkeert en in je hoofd blijft rondspoken. Kelly komt vocaal agressief uit zijn hok, maar ondanks het hoge gehalte aan bruutheid zorgen de open structuur en melodie voor toegankelijkheid.

Op Set Alight wordt van dik hout een enorme stapel planken gezaagd. Het is een aan Sabaton doen denkende stadionrocker pur sang met een pompende bas en aanstekelijk refrein. Het vernieuwende en misschien zelfs experimenterende karakter komt naar voren in Billion Dollar Shakedown. Deze metalversie van hiphop met een aanstekelijk refrein zou niet misstaan op mega-festivals. Het korte Breakdown grijpt na een paar bescheiden pianoriedels terug naar het openingsnummer. Op Anyway wordt deze lijn in hoog tempo en met een hoge intensiteit verder doorgetrokken.

Gedurende de eerste drie minuten van Daylight Dies In Darkness is het tijd om bij te komen. Dat Kelly’s stem ook in rustiger vaarwater gedijt laat hij hier horen. Maar hoor ik hier nu echt Bart van der Weide van Racoon zingen…? Deze beklemmende gedachte verdwijnt al snel in de overgang naar een zware passage waar het nummer mee eindigt. Verder gaat het met Dead On Arrival, wat een mix is van Soen en Pain Of Salvation. Na het enigszins bedaarde Pendulum volgt het naar mijn mening beste nummer van dit album, Reality Show. Het is met 4:18 niet alleen het langste nummer (!), maar voor ‘symfomanen’ ook het best te verteren. Dat komt doordat toetsen (van een onbekende bespeler) duidelijk aanwezig zijn en opzwepende passages worden afgewisseld met verfijnde en melodieuze stukken.

Bij dit soort muziek zijn teksten voor mij van minder belang. Toch hebben de mannen wel degelijk iets te zeggen. De nummers gaan over soms provocerende thema’s en onderzoeken de complexiteit van de menselijke ervaring in de huidige tijd, zoals veroudering, verval en maatschappelijke erosie. Globaal gaat het over het verstrijken van de tijd naarmate we ouder worden en de angst om oud en alleen te zijn.

Met “Something Ominous” levert Molybaron een waardige en logische opvolger van “The Mutiny” af.