Monarch TrailAlbum

Canadees trio doet “Wind & Wuthering” herleven.

Drie jaar na hun debuutplaat “Skye” is het uit Canada afkomstige Monarch Trail terug met een tweede album. De eerste plaat was zeker een aardig debuut. Prima neo-prog die velen van ons zal bekoren, maar verder ook niet heel bijzonder. Met dat vooroordeel begon ik ook mijn luisterbeurten van dit album. Maar wat een verrassing, dit album is echt zo gaaf! Ik merkte dat ik steeds meer naar het luisteren ervan ging uitkijken. Zo kroop hij langzaam helemaal onder mijn huid.

De neo progressieve insteek is zeker gebleven, maar de uitwerking is zoveel beter dan op “Skye”. De composities zijn ruimer van opzet, er is nog meer ruimte voor goed uitgewerkte instrumentale stukken en het geheel voelt soms filmisch aan. Het meeste indruk maakt echter de sfeer die als een rode draad door het album loopt, eentje die doet denken aan het klassieke Genesis album “Wind & Wuthering”. In elk nummer vind je wel stukken die aan dat prachtige album doen denken. Daarbij lijkt het toetsenspel van Ken Baird sterk op dat van Tony Banks in die tijd. Naast Genesis hoor ik ook invloeden van Nick Magnus, IQ, Perfect Beings en zelfs een vleugje van The Moody Blues.

Het is echt een album voor toetsenliefhebbers. Wat Ken Baird in bijvoorbeeld een track als Station Theme en Missing laat horen is fenomenaal! De man is zo divers in zijn spel, soms klink het bijna klassiek en frivool zoals in Charlie’s Kitchen en op andere momenten zijn er van die vingervlugge zwevende solo’s die weer aan Clive Nolan doen denken, maar het gros lijkt zo uit de handen van de toetsenist van Genesis te komen.

Nu kun je nog zo goed spelen, als de composities niet in orde zijn heb je er nog niets aan. Dat beseft deze band terdege. De nummers zitten niet helemaal volgepropt met ideeën en thema’s, maar alles krijgt de ruimte waardoor het een wijds gevoel oproept. Het veel te korte en mooie dromerige First Thoughts doet me denken aan Christiaan Bruin’s Inventions album “Meta” en het warme akoestische spel zou zo van Steve Hackett af kunnen komen.

Het is zeker geen feilloos album. Zo kan ik niet wennen aan het eerste deel van Charlie’s Kitchen. Ik kom maar niet los van het gevoel dat ik mij in een iets te kinderachtige Efteling atractie bevind als ik hier naar luister. Het is echt te simplistisch. Gelukkig is de tweede helft van het nummer bijzonder fraai. In het 24 minuten lange titelnummer zit zelfs een overduidelijk misser in de gitaarsolo. Onbegrijpelijk dat ze die er niet uitgehaald hebben. Daarbij is het artwork wel erg minimaal en fantasieloos.

Maar buiten deze puntjes van kritiek om is “Sand” een indrukwekkend album dat maar blijft groeien en dat het verdient om door vele beluisterd te worden.

Maarten Goossensen