Moon HaloAlbum

Moon Halo is een samenwerking tussen Marc Atkinson (Riversea), Ian Jennings (Mostly Autumn) en David Clements (Riversea). De heren hebben behoorlijk wat tijd gestopt in de creatie van dit album en dat loont. “Chroma” is een zeer gevarieerd en sterk album dat vele progliefhebbers zal aanspreken.

Wat mij betreft behoort Marc Atkinson tot een van de beste zangers uit ons genre. Dit komt door zijn warme stemgeluid en zijn vermogen om daar steeds de juist emotie in te leggen. Zijn zang raakt én overtuigd. Ook zijn skills als songwriter zijn inmiddels wel bekend. Ook deze kwaliteit wordt hier verder gedemonstreerd.

De muziek van Riversea is schitterend, maar soms ook net iets te tranen trekkend. Wat dat betreft biedt dit album veel meer variatie. Sommige teksten schuren tegen het belerende en moralistische aan, zoals op Somebody Save Us, The Web en Awoken, maar dit is veel minder dominant aanwezig dan op “The Tide” van Riversea.

Op “Chroma” staan dertien nummers die stuk voor stuk staan als een huis. Prachtige rijk gelaagde songs die een divers palet aan stemmingen weten op te wekken. Ik hoor pop, rock en blues die steevast is overgoten met een subtiel, maar zeer smaakvol, sausje van symfonische rock. Tel daar de sterke zanglijnen, refreinen en krachtige gitaarsolo’s bij op en je hebt een album dat je maar al te graag grijs wilt draaien.

Het zou niet eerlijk zijn om alleen Marc Atkinson te noemen. Dit omdat de invloeden van Ian Jennings zeker net zo groot zijn. Hij weet alles prachtig in te kleuren en te laten sprankelen met zijn toetsen. Op Chroma krijgt hij ruim twee minuten de vloer voor zichzelf en dat klinkt prachtig.

https://www.youtube.com/watch?v=CfIE7XdcBJw

The Veil kent een sterke opbouw. In het eerste deel moet je direct aan Riversea denken. Warme basklanken geven het nummer sfeer. Na twee minuten dient de eerste gitaarsolo zich aan van Martin Ledger (Heather Findley Band) en zorgen de achtergrondzangeressen voor nog meer sfeer. Het gas gaat er even af, waarna er een tweede gitaarsolo te horen is die het geheel naar grote hoogten stuwt.

Parachute is een meer recht-toe-recht-aan rocksong. Het stevige karakter kan Marc Atkinson prima aan. Fijn om hem ook in deze hoedanigheid aan het werk te horen. Whats Your Name heeft een meer bluesy karakter. Let hier op het groovy bassspel van David Clements. Seventh Heaven is zo’n typische Marc Atkinson song die ook zo op een Riversea album had kunnen staan. Warm, sfeervol, gelaagd en vol emotie. Let Me Out is lekker up-tempo en tegen het einde zelfs dansbaar. Lastig stil zitten met zoveel groove. Heel gaaf.

Ik merk dat het album steeds een beetje meer groeit. De hoge mate van variatie maakt dat het album niet zal vervelen. Het is een soort patchwork van verschillende nummers, die samen een bijzonder sterk geheel vormen. Bij elke luisterbeurt vallen mij weer nieuwe dingen op. Het is nog maar januari, maar de lat voor 2020 is met “Chroma” direct bijzonder hoog gelegd.