Moon LettersAlbum

Gepolijste weerbarstigheid en virtuoze creativiteit: met deze trefwoorden zou ik “This Dark Earth”, het derde album van de Amerikaanse psychedelische progband Moon Letters, willen omschrijven. Was voorganger “Thank You From The Future” nogal overweldigend en daardoor behoorlijk vermoeiend, het nieuwe album roept juist vaak om de repeatknop.

De muziek op het album is subliem gedoseerd en biedt variatie op alle fronten. Het album doet qua muziek veel aan Echolyn denken, Echolyn op z’n volst wel te verstaan. Het is met name de leadzang van Michael Trew die voor deze vergelijking zorgt, maar ook de breedvoerige samenzang en de complexe muziek zelf doen een flinke duit in het zakje. Toch beste lezer, is er geen moment dat Moon Letters Moon Letters niet is. Onmiskenbaar horen we hun DNA door de muziek gieren. Het zijn hún vingervlugge basloopjes die imponeren, hún toetsentovenarij, hún gitaarextravaganza en hún complexe drumwerk.

“This Dark Earth” bevat zes nummers, vier van gemiddelde lengte, een kortje en een epic van zeventien minuten. Laten we direct met de billen bloot gaan en zien tot waar de uitbundigheid ons brengt. Moon Letters maakt weelderige muziek, als het al niet duidelijk is, onderstreept opener Energy Of The Heart dat wel. De tempo- en sfeerwisselingen schieten als je even met je ogen knippert aan je voorbij. Je hoort zoveel gave dingen gebeuren en ondertussen spoken bands als Steely Dan en 10CC qua harmonie ook nog door je gedachten. M’n hoofd ontploft bijna, zoveel weelde per cel. Het daaropvolgende Silver Dream is weer een geheel ander soort nummer. De compositie is meer toegankelijk met een fraaie gitaarlijn van Dave Webb daaroverheen, hoe mooi en intrigerend tegelijk kan het zijn? Maar het wordt nog mooier. De piano lanceert samen met de zang een break. Deze groeit uit naar metal-achtige proporties en dat staat de band goed. Wat echt de comfortzone van Moon Letters is, horen we in Island Of Magic Mirrors, zalige hectiek met een verrassende wending waar het gaat dwarrelen en een finale met uitbundig gesoleer op toetsen en gitaar.

Het korte Lonely Moon is een instrumentaal onderonsje van akoestische gitaar, toetsen en basgitaar. Het is op zich niet zo interessant, maar die functie heeft het ook niet. Lonely Moon is meer stilte voor de storm. Het op single uitgebrachte In The Catacombs is namelijk meer een orkaan dan een storm, een up-tempo nummer met dito zang die op een bepaald moment zelfs gaat krijsen. De uitbundigheid vertaalt zich ook hier weer in knappe instrumentaties. Top of the bill is uiteraard de afsluitende epic Dawn Of The Winterbird, waar de band af en toe laat horen dat de schoonheid van een Big Big Train-nummer ook bij hen valt te beluisteren. De tekst vertelt het verhaal van iemand die vastzit in een innerlijke winter, op zoek naar betekenis, liefde en zichzelf, en uiteindelijk een doorgang ziet naar bevrijding. Het is een poëtische tekst vol symboliek en biedt daardoor ruimte voor de nodige interpretatie. Ook muzikaal is het een emotioneel gebeuren dat je constant meesleept. De sfeer van deze epic is over het algemeen iets bedaarder dan in de meeste vorige nummers en dat is verrassend zoals eigenlijk het gehele album dat is.

Ben je op zoek naar avontuurlijke muziek vol schoonheid, gogme, vindingrijkheid en emotionele excursies, dan staan de heren van Moon Letters te trappelen om je van dienst te zijn. Aan de band zal het niet liggen. Luister maar naar “This Dark Earth”, een album dat aantoont dat grenzen alleen maar bestaan omdat er uitdagers zijn.