Moon LettersAlbum

Moon Letters is een gezelschap uit Seattle dat zich beweegt in het retro, progressieve, soms symfonische, ruige en kunstige deel van het rock-spectrum. Een behoorlijk ambitieus gezelschap derhalve.

Ter ere van hun debuutalbum uit 2019 schreef ik: “Gitarist Dave Webb verstaat de kunst stevig spel smaakvol af te wisselen met prachtige melodielijnen, vuile hardrock clichés en zeer kunstige passages. Hij weet zich daarbij op de achtergrond, maar niet minder smaakvol, ondersteund door toetsenist John Allday. Soms verdwalen de heren echter in hun muzikale speeltuin.”

Laat dat laatste nu met regelmaat gebeuren op hun opvolger: “Thank You From The Future”.
Openingstrack Sudden Sun valt wat dat betreft meteen met de deur in huis. Het vliegt alle kanten op: Zappaeske gitaarfratsen, Queeny koortjes, bijtende gitaarakkoorden, staccato drumaccenten, voortdurende maatwisselingen, nieuwe themaatjes, kortom geen moment rust. Normaal gesproken blijft een gemiddelde prog-track na een keer of vijf beluisteren wel beklijven, maar na talrijke luisterbeurten kan ik nog steeds geen touw aan dit nummer vastknopen. En geloof me, sommige loopjes, koortjes en overgangen zijn geniaal gevonden, maar het houdt maar niet op…

The Hrossa is, vergeleken met Sudden Sun, een oase van rust. Deze track vormt samen met Mother River en Isolation And Foreboding het drieluik The Astral Projectionist, waarvan de teksten zijn geïnspireerd door C.S. Lewis’ Space Trilogy uit de veertiger jaren van de vorige eeuw.
Na een dramatische opening volgt een rustig gedeelte met sterke zang van Michael Trew. Hij is als zanger ontzettend gegroeid sinds het debuutalbum. Het middendeel is uptempo met weer prachtige koortjes en dito gitaarwerk, of het nu begeleidend of solistisch werk betreft.
Na een rustige gitaaropening is in Mother River het hek weer van de dam. Wanneer je de band zou vervangen door een orkest zou het als een ultra moderne musical klinken.
In Isolation and Foreboding horen we dan eindelijk wat sciencefiction-achtige geluiden, gevolgd door een funky ritme met een Mellotron op de achtergrond wat wel een beetje aan Heart Of The Sunrise van Yes doet denken. Ongelooflijk, wat voor gitaarfratsen Webb er dan weer achteraan plakt om vervolgens een beetje tot rust te komen in een licht psychedelisch Pink Floyd-idioom. Ga er maar aan staan.
Child of Tomorrow belooft weer de nodige gitaar-hysterie, maar komt ineens tot stilstand om vervolgens als een soort beguine verder te gaan. Deze compositie vertoont zelfs enige songstructuren (couplet-refrein-bridge). Na het fraaie ingetogen middendeel volgt een korte Rush-orgie die naar het slot toewerkt.

Fate Of The Alacorn begint mysterieus, psychedelisch en ingetogen. Daarna gaat het weer alle kanten op. Ik hoor allerlei prachtige fragmenten met ruig gitaarwerk, fraaie meerstemmige zang, melodieus gitaarwerk, gedubbeld met toetsen, Zappa-achtige gitaarlijnen en voor ik het weet zijn we in het quasi orkestrale slotgedeelte aangekomen.
En of het allemaal nog niet genoeg is worden we in de slottrack Yesterday Is Gone na een instrumentale achtbaan op een stukje Bach getrakteerd. Wel weer geniaal gevonden.

De heren van Moon Letters vergen op hun tweede album het uiterste van zichzelf en van elkaar en schieten daar helaas te veel in door. Technisch is het razend knap met een veelheid aan stijlen en thematische vondsten. Maar deze overdaad aan creativiteit leidt soms tot de nodige stuurloosheid waardoor de band ook het uiterste van de luisteraar vraagt.