Moon LettersAlbum

“Until They Feel The Sun” is het debuutalbum van Moon Letters, een progband uit grunge-stad Seattle. De vijf leden van Moon Letters hebben hun sporen echter al ruimschoots verdiend in progbands als Autumn Electric, Cantrip en Chaos And The Cosmos, eveneens uit Seattle.

De heren creëren op dit debuutalbum een zeer vintage proggeluid dat teruggrijpt naar de beginjaren van King Crimson, Yes, Genesis, Rush en zelfs The Moody Blues.

Het betreft hier een conceptalbum, gebaseerd op een Selkie-mythe. Selkies zijn zeehonden die volgens de Schotse en Ierse mythologie hun huid af kunnen werpen en zo een menselijke gedaante aan kunnen nemen.

Muzikaal is dit gezelschap ook zeer goed in staat zijn huid af te werpen en andere gedaantes aan te nemen. Dat blijkt wel uit hun arrangeerkunst. Zeer gevoelige, melancholische en klassieke passages worden afgewisseld met heavy puntige rock-passages, melodieuze passages met bijna Zappa-achtige gitaarfratsen. Gitarist Dave Webb speelt daarbij een zeer inventieve rol. Hij verstaat de kunst stevig spel smaakvol af te wisselen met prachtige melodielijnen, vuile hardrock clichés en zeer kunstige passages. Hij weet zich daarbij op de achtergrond, maar niet minder smaakvol, ondersteund door toetsenist John Allday.
Soms verdwalen de heren echter in hun muzikale speeltuin, zoals in het laatste gedeelte van het hectische Sea Battle.

Het openingsnummer Skara Brae legt een mooie staalkaart van het instrumentale kunnen van deze band neer. Fraaie tweestemmige lijnen van gitaar en toetsen met de nodige klassieke hooks. Het zou niet misstaan op één van de laatste Steve Hackett-albums, ware het niet dat op het eind John Petrucci nog even om de hoek komt kijken.
Verder staat er een aantal rustigere nummers op dit album waarin de zang een prominente rol speelt, evenals de dwarsfluit. Voorbeelden hiervan zijn het sfeervolle On The Shoreline, What Is Your Country (a capella) en It’s All Around You.
De zang van Michael Trew is niet de sterkste troef van de band, vaak erg onvast, soms onzuiver. Toch blijft hij overeind en draagt met zijn enigszins hese stemgeluid bij aan de jaren ’60 -’70 sound.

Beduidend steviger wordt er uitgepakt met Beware The Finman, dat erg aan het Rush ten tijde van “2112” doet denken, het al eerder genoemde Sea Battle, The Tarnalin, met slecht kinkende trompet op het eind en The Red Knight.
Those Dark Eyes is een mysterieuze compositie met epische allures, een prachtige opbouw en dito instrumentale bijdragen. Het merkwaardige en abrupte slot doet helaas afbreuk aan al het moois van de voorgaande zeven en een halve minuut.
De afsluiter, Sunset of Man, getuigt van de ware prog ambities van Moon Letters door het openingsthema uit Skara Brae op zeer smaakvolle wijze in het nummer te verweven. Het voelt dan ook echt als thuiskomen.

In veel tracks van dit album komen flarden voor waarvan me het gevoel bekroop dat ik dit ooit al eerder heb gehoord. Door de inventieve arrangeerkunst van de heren blijft dat gevoel echter niet lang hangen en wordt je aandacht al weer snel naar een nieuw themaatje getrokken. Zo weet Moon Letters, ondanks een paar minpuntjes, een zeer overtuigende indruk achter te laten met hun debuutalbum.