In mijn kinderjaren was er in een strenge winter een bouwput, maar door de vorst was de bouw stilgelegd. De put was zo’n drie meter diep en voor ons een uitkomst toen het ging sneeuwen. Binnen de kortste keren hadden we door dat we daar met onze slee naar beneden konden glijden. Wat hebben we die winter een plezier gehad.
Het nieuwste album van Moon Safari bracht deze plezierige herinnering bij mij naar boven. Het komt door de titel van het album “Himlabacken Vol. 1”. ‘Himla’ is het Zweedse woord voor ‘hemel’ en ‘backen’ betekent zoiets als ‘heuvel’. Himlabacken is dus de hemelse heuvel, oftewel ‘Heaven’s Hill’ dat regelmatig in de teksten op dit album terug te horen is.
Himlabacken was de naam van een heuvel in de streek waar de meeste jongens van Moon Safari opgroeiden. En de naam is verbonden aan het plezier dat zij daar in de winter hadden.
Bij Moon Safari denk ik in eerste instantie aan lange epische nummers, zoals op hun album “Blomljud” uit 2010 aanwezig waren. Maar op “Himlabacken” komt geen enkel nummer boven de tien minuten en duren zelfs twee nummers tussen de twee en drie minuten.
Moon Safari bewijst ook met kortere nummers geweldig uit de voeten te kunnen. Eigenlijk hadden ze dat al bewezen met hun a capella Constant Bloom (de opener van “Blomljud”), dat ze tegenwoordig overal als handelsmerk ten gehore brengen. “Himlabacken” opent met een soortgelijk nummer, dat als titel Kids heeft meegekregen. Kids is weliswaar geen a capella, maar bevat wel een geweldige vocale harmonie. Moon Safari laat wederom horen tot één van de beste vocale symfonische progbands te behoren.
Die geweldige vocale capaciteit van Moon Safari komt op een heel andere wijze naar voren in het nummer Mega Moon, dat een mengvorm van supercandy pop met Bohemian Rhapsody in zich heeft. Bij de opening van het nummer lijkt het alsof een pop uit een speeldoos zijn houterige bewegingen maakt om vervolgens vol kracht en dynamiek over te gaan in een vocale prestatie die doet denken aan Queen’s Bohemian Rhapsody. Mega Moon is het sterkste vocale en ook het sterkste muzikale nummer van “Himlabacken Vol. 1”. In dit nummer word je heen en weer geslingerd in stijlen en intensiteit, dan weer zoet en lief, dan weer krachtig en dynamisch, vol variatie.
“Himlabacken” bevat geen slechte nummers en het sterkste is dat er geen te lange epics op staan. Ik ben een liefhebber van lange epics, maar op “Himlabacken” mis ik ze niet. De nummers zijn allemaal lang genoeg, zowel de kortere als ook de langere; instrumentaal uitermate goed opgebouwde nummers en heerlijke melodieën.
Het laatste deel van het nummer Sugar Band is erg sterk. Het is het laatste nummer van het album en daardoor laat Moon Safari mij met een geweldig gevoel achter. Je vinger gaat als vanzelf naar de repeatknop en je wil het hele album nogmaals horen.
Ik heb de proef op de som genomen door nummers van “Himlabacken” aan tal van vrienden te laten horen. Ik wilde weten hoe zij op deze muziek zouden reageren. De meesten van hen zijn helemaal geen progliefhebbers. Hun reacties vond ik opmerkelijk. De vocale prestaties in combinatie met hun uiterlijke voorkomen maken dat de meeste vrouwen duidelijk interesse hebben in Moon Safari. Ze hebben dan ook wel wat weg van een boy-band. Ook de mannen vonden het interessante muziek. Dat ze naar muziek aan het luisteren waren die normaliter als prog wordt aangeduid, drong niet tot hen door. Moon Safari weet het gewoon goed in te pakken in hun suikerzoete melodieën. Ik durf zelfs te stellen dat je “Himlabacken” zo cadeau kan geven aan menigeen die normaliter geen prog bezit of beluistert.
De toevoeging ‘Vol 1’ aan de titel suggereert dat er ook een ‘Vol 2’ zal gaan verschijnen. Ik kijk daar nu al naar uit, maar tot die tijd zal ik “Himlabacken” nog veel draaien.
Peter van der Schelde