MoonsoonAlbum

Moonsoon is een tweemansformatie uit Bergen, Noorwegen. Volgens eigen zeggen hebben ze ruim hun sporen in de muziek verdiend, maar de heren Helge Nyheim en Daniel Hauge zijn mij onbekend. Eens kijken hoe dit duo het er vanaf brengt.

Het album “East of Asteroid” trapt af met Virtual Avenue. Een uptempo nummer met lekker veel vaart. De toetsen zijn prominent aanwezig en de gitaar ondersteunt het geheel prima. In het tweede stuk, het tweeluik Rays of Cosmic Embers, kruipen de mannen nog meer uit te schulp. Het eerste deel is instrumentaal, waarbij het orgeltje heerlijk uit de verf komt. In het tweede deel klinkt de zang van Helge Nyheim als die van Kai Marckwordt van het Duitse Martigan. De space-invloeden zijn hier bijzonder goed ingevoegd. De band doet hier sterk denken aan Sound Of Contact, de band van Simon Collins en Dave Kerzner, die in 2013 het geweldige album “Dimensionaut” uitbracht. Zou deze band in dat gat durven te stappen?

Helaas tappen ze met Crack Our Codes uit een ander vaatje. Het is een stuk meer recht-toe-recht-aan en de space-invloeden die zo naar meer smaakten, blijven hier achterwege. Zowel het refrein als het overkoepelende thema missen pit. In het tweede deel wordt het gelukkig beter dankzij het saxofoonspel.

In The Nasty Man, een nummer in drie delen, wordt onthuld waar de heren de mosterd vandaan halen. De invloeden van Pink Floyd worden rijkelijk over je uitgestort. Pak de Pink Floyd bingokaart er maar bij. Je komt alles tegen behalve de woordloze vrouwelijke zang. Het maakt dit nummer allesbehalve slecht, maar weinig origineel. In Ones And Zeroes krijg je alsnog bingo. De vrouwelijke woordloze zang duikt hier namelijk wél op. Het is heel tof dat je Ian Ritchie op je plaat kunt laten meespelen (hij produceerde een album voor Roger Waters) maar het blijft verre van origineel.

In het eerste deel van het album laat het duo horen veel potentie te hebben, waarbij Rays of Cosmic Embers het hoogtepunt vormt. Daarna neemt de adoratie voor Pink Floyd het over en resteert er niets origineels meer. Je kunt wat dat betreft beter luisteren naar hun landgenoot Bjørn Riis, die doet dat een stuk beter. Op een eventueel volgend album zal het duo kleur moeten bekennen. Kies je voor je eigen sound, of ga je verder het verleden adoreren? Ik hoop dat ze voor het eerste zullen kiezen.