Mostly AutumnConcert

In een gezellig gevulde Saxionzaal van het Enschedese Metropool betrad Mostly Autumn vrijdag 16 september stipt om 21.00 uur de planken. Met het swingende Tomorrow Dies begon de band energiek aan het concert met zangeres Olivia Sparnernn als het stralende middelpunt. Na Spirit of Mankind van het laatste album “Graveyard Star” volgden oudjes als The Spirit of Autumn Past part 2 en The Last Climb. Daarna gevolgd door Gaze gezongen door Chris Johnson.

Deze opening zette goed neer wat Mostly Autumn van plan was vanavond. Vooraf had ik verwacht dat met name veel van “Graveyard Star” zou worden gespeeld. Ik vind het een sterk album. In mijn ogen zondermeer één van de betere cd’s van Mostly Autumn. Eerlijk gezegd vind ik het een beetje een gemiste kans om deze plaat niet meer voor het voetlicht te brengen. Live zijn deze nummers natuurlijk nog nieuw. Sterke songs als bijvoorbeeld het titelnummer en Razor Blade bleven zo helaas achterwege.

De band ging vanavond al hun periodes langs. Van het debuutalbum “For All We Shared…” werden maar liefst drie nummers gespeeld (Nowhere to Hide, The Last Climb en Heroes Never Die). Hoogtepunten van de eerste deel van de set waren voor mij het mooie This Endless War van “Graveyard Star” en het hele mooie Mother Nature.

Na een kwartiertje pauze komen de vier heren en twee dames het podium weer op. De band maakt een nog gedrevenere en hechtere indruk. De hoogtepunten zijn wat mij betreft Western Skies, Changing Lives en White Rainbow. Met het heerlijke Heroes Never Die besluiten de Britten deze avond. Met het portret van de onlangs overleden koningin Elizabeth II na afloop beeldvullend op het scherm. Tijdens dit nummer laat Bryan Josh zien en horen wat hij zo geweldig kan. Slepende Gilmouriaanse gitaarsolo’s om je vingers bij af te likken. Dat draagt echt de muziek van deze Britse band.

Ik vond het eerste deel van de set soms wat rommelig. Ook kan ik de keuzes waar je nummers neerzet in de setlist niet altijd goed plaatsen. Ook verdronken de toetsen van Iain Jennings regelmatig in het geluid. Daar staat tegenover dat de zang van Olivia Sparnernn heel goed was. Bovendien straalt ze enthousiasme uit. Dat slaat over op het publiek. De zang was Bryan Josh was zeer behoorlijk. Op plaat vind ik het soms tegen het randje, maar live deed hij het verrassend goed. De fluiten van Angela Gordon geven bovendien de muziek het extra (noem het Keltische) tintje. En tja, dan de gitaarsolo’s. Voor de doorklievende gitaar van Josh ga ik vooral naar Mostly Autumn. En daarmee strooide hij rijkelijk. Onder aan de streep zorgde Mostly Autumn voor een mooie avond met een goede twee uur muziek. Ik heb me in elk geval prima vermaakt deze avond.