Mostly Autumn

17 december 2022, Poppodium Boerderij, Zoetermeer

Info
Foto's: Monica Duffels (Poppodium Boerderij)

https://www.mostly-autumn.com
Locatie
Poppodium Boerderij, Zoetermeer
Angela Gordon: fluit, tweede stem, toetsen
Iain Jennings: toetsen
Chris Johnson: gitaar, zang
Bryan Josh: gitaar, zang
Andy Smith: basgitaar
Olivia Sparnenn-Josh: zang
Henry Rogers: drums
Tomorrow Dies
Spirit of Mankind
Nowhere to Hide (Close My Eyes)
The Spirit of Autumn Past, Part 2
The Last Climb
Gaze
This Endless War
Back in These Arms
Mother Nature
In Or The Bite
Into The Stars
Western Skies
Changing Lives
Silver Glass
Heart, Body And Soul
Heroes Never Die
White Rainbow
For Everyone At Christmastime
I Believe In Father Christmas
A Spaceman Came Travelling
Fairytale Of New York
Comfortably Numb

Als je in onze database zoekt op concertverslagen, dan ontdek ik dat we van IQ elf concertverslagen hebben gemaakt en van Mostly Autumn tien. Opvallend is dat die tien verslagen bijna allemaal door verschillende recensenten zijn geschreven. Er zijn dus veel liefhebbers binnen ons team. De folky progrock met Pink Floyd-invloeden van dit Britse gezelschap kent veel fans. Wat ook meespeelt is dat de band erg productief is, niet alleen met het uitbrengen van materiaal, maar vooral ook met concerten. Iedereen weet inmiddels dat december staat voor kou, oliebollen en Mostly Autumn.

De Boerderij was gezellig druk op deze spekgladde koude avond en het viel mij op dat er opvallend veel Engelsen in het publiek stonden, waaronder familie van drummer Henry Rogers.

Nu ben ik Mostly Autumn altijd blijven volgen, maar de laatste keer dat ik ze live zag, maakte de veel te vroeg (in 2017) overleden gitarist Liam Davison nog deel uit van de band. Ik moest dus even schakelen toen het leek dat de broer van Bryan Josh achter de toetsen plaats nam, maar dat dit een langharige Ian Jennings was. En de man die van een afstandje op Bruce Soord leek, de ‘nieuwe’ gitarist Chris Johnson.

De band trapte af met het pakkende Tomorrow Dies van het album “Sight Of Day”. Olivia Sparnenn-Josh gaf direct haar visitekaartje af. Wat een dijk van een stem heeft deze vrouw toch! Ogenschijnlijk moeiteloos gooit ze de ene na de andere hoge noot eruit. Daarbij zorgt haar elegante uitstraling en stijlvolle kledingkeuze voor een prachtig geheel. Van mij zou ze best meer de rol van bandleider mogen pakken. Iets meer interactie met het publiek zou haar sieren.

De eerste vier nummers worden aaneengesloten gespeeld. Erg leuk om ‘oudjes’ Nowhere To Hide en The Spirit Of Autumn Past te horen. Drummer Henry Rogers had er echt zin in deze avond en zijn enthousiaste gedrevenheid werkte aanstekelijk. Daarbij heeft zijn spel een heerlijke schwung. Zijn dubbele baspedalen zorgden vaak voor een intense beleving. Het lijkt of bassist Andy Smith altijd even moet acclimatiseren. In het begin speelde hij vooral in zijn eigen hoekje, zijn hoofd diep weggestoken in zijn hoody. Maar naarmate het optreden vorderde liet hij zich steeds meer zien en trad hij af en toe zelfs op de voorgrond. Zijn stijl is bijzonder om te horen én om te zien. Mooi hoe hij aanvalt op zijn snaren, alsof hij een wild beest wil temmen.

Chris Johnson vond ik een revelatie. Net als zijn geliefde voorganger Davison, is hij de bescheidenheid zelve. Maar alles dat hij doet, doet hij geweldig. Zowel op slag- als akoestische gitaar zorgt hij voor het cement tussen de muzikale bouwstenen. En mijn verbazing wordt groter als hij feilloos het nummer Gaze zingt op dezelfde toonhoogte als Heather Findlay dat deed. Later verzorgt hij ook de vocalen op Changing Lives en maakt dan wederom indruk. Wat een geweldige stem heeft hij. Als ik Bryan Josh was, liet ik hem meer vocalen voor zijn rekening nemen.

Angela Gordon is die andere stille kracht. Ik zag haar eerst niet eens staan. Net als Andy Smith is ze tevreden met een plaats een beetje achter op het podium. Ze speelde ondersteunende toetsen, maar maakte vooral indruk met haar spel op de dwarsfluit. De samenzang met Sparnenn-Josh komt minder uit de verf, maar met Chris Johnson matcht haar stem bijzonder goed.

De setlist was een prima dwarsdoorsnede van hun indrukwekkende oeuvre, maar kende ook geen verrassingen. Heart, Body and Soul vond ik persoonlijk een wat zoutloos nummer dat maar voorbij kabbelt. Dat geldt ook voor het eerste deel van Mother Nature waar maar geen vaart in lijkt te komen. Gelukkig maakt het tweede deel heel veel goed.

Absoluut hoogtepunt vond ik de epic White Rainbow van het gelijknamige album uit 2019 dat werd opgedragen aan Liam Davison. Wat mij betreft het beste nummer dat de band tot nu toe maakte. De opbouw is geweldig, maar het is vooral Olivia Sparnenn-Josh die hier de show steelt. Live zingt ze minstens zo indrukwekkend als op de plaat. De overgang naar het laatste deel is wat geforceerd, maar past toch goed in het geheel. Uiteraard ontbrak Heroes Never Die niet in de setlist, maar ik heb Bryan Josh hier wel eens beter horen soleren. Dat maakte hij ruimschoots goed bij de Pink Floyd cover Comfortably Numb en bijvoorbeeld in This Endless War.

Na de covers van (dus) Pink Floyd, maar ook van The Pogues en Chris de Burgh kwam er na drie uur spelen (met 20 minuten pauze) een einde aan een memorabel Mostly Autumn avondje.
De stand IQ – Mostly Autumn is met 11 tegen 11 weer gelijk.

Send this to a friend