MyrathAlbum

Altijd leuk als er een album voorbij komt waarvan je al na één luisterbeurt weet: hierover gaan de meningen (en dus recensies) enorm uiteen lopen. Voor de fans van melodieuze metal valt er over “Karma” van Myrath weinig te klagen. De trots van Tunesië heeft op eerdere albums al aangetoond een feilloos gevoel voor melodie te hebben. Ook “Karma” bevat weer een rits oorwurmen met een refrein dat zich na een enkele luisterbeurt comfortabel uitstrekt op de sofa in je brein. “Ik blijf hier nog wel even, of jij dat nou leuk vindt of niet.” Luister maar eens (één keer is voldoende) naar de door Symphony X beïnvloede openingstrack To The Stars.

Er zit meer dan voldoende afwisseling tussen de afzonderlijke nummers qua tempo. De verplichte solo’s op zowel keyboards (Kevin Codfert, Adagio) en vooral gitaar (Malek Ben Arbia) zijn dik in orde. Zaher Zorgati toont weer aan een van de beste zangers in het genre te zijn. Zijn gevoelige “cleane” geluid klinkt net zo overtuigend en natuurlijk als de powerstrot met de ruwe rand. Op single Into The Light (met coupletten die doen denken aan bandklassieker Believer) geeft hij een visitekaartje van zijn veelzijdigheid af. Kortom: een hele rits vakjes binnen het melodieuze metalgenre probleemloos afgevinkt.

Maar goed: wij heten nog steeds Progwereld, en daar begint de schoen naarmate “Karma” vordert toch wat te wringen. Myraths muzikale reis bij progmetal vandaan was op voorgaande albums al stevig ingezet, en lijkt op “Karma” afgerond. De eindbestemming ligt ergens tussen melodieuze, symfonische en powermetal. Complexe composities als Silent Cries of Empty World van “Desert Call” ga je hier niet meer tegenkomen. Een track als The Wheel Of Time doet denken aan melodieuze hardrock, een scheutje Van Halen tijdens de Sammy Hagar-periode, ook door de vocale ad libs rondom het refrein. Let It Go klinkt zelfs als popmuziek in een metalen arrangement. De term “Disney-metal” kwam niet enkel bij me op door de songtitel, die ouders met kinderen in de juiste leeftijd ongetwijfeld bekend zal voorkomen.

De oriëntaalse melodieën die de muziek van Myrath kenmerken zijn nog steeds aanwezig op “Karma”, maar drukken minder hun stempel op de songstructuren en melodieën dan op vroegere albums.  In bijna elk nummer komt er nog wel een oosters keyboardmelodietje voorbij, maar de algehele sfeer op het album is toch meer “traditioneel”. Dat maakt de muziek wellicht toegankelijker voor een groter metalpubliek, maar ontneemt Myrath ook een onderscheidende factor in dit dichtbevolkte muzikale landschap.

De teksten op “Karma” draaien om het vermogen om te gaan met moeilijke situaties, menselijke veerkracht en het vinden van moed, innerlijke rust en kracht. Het is een positieve en sympathieke boodschap, die helaas iets te vaak verpakt wordt in open deuren en clichés. Dat is niet uitzonderlijk in dit genre, en het is ook een beetje flauw om prikkelende teksten vol diepgang en grijstinten te verwachten van een band wier moedertaal niet het Engels is. Toch schuurt het een beetje om Heroes te laten rijmen op Heroes.

Myrath heeft in de loop der jaren een vergelijkbare ontwikkeling doorgemaakt als bijvoorbeeld Within Temptation: niet per se minder hard, wel minder complex. Fans van melodieuze metal vinden hier elf hapklare brokken van onder de vijf minuten. De toegankelijkheid van de sound wordt nog versterkt door de wel erg gepolijste productie door keyboardist Codfert, al knort de bas heerlijk prominent door de mix. Voor prog(metal)fans zijn de songs waarschijnlijk net iets te catchy, te melodieus, te “commercieel”, al is dat natuurlijk een relatieve term. Als mijn muzikale smaakpalet uitgedaagd wil worden door complexe smaakcombinaties, zal ik niet zo gauw mijn tanden in “Karma” zetten. Maar soms heb je toch ook gewoon trek in een ambachtelijke hamburger (of portie kefta)?