NemoAlbum

Aan de twaalf nummers op de dubbelaar “Le Ver Dans Le Fruit” is te horen dat er een petit peut veranderd is bij de Franse band Nemo. Nee, de bezetting is al jarenlang dezelfde, daar zit het hem niet in. Het ligt ook niet aan het feit dat de band voor hun achtste studioalbum onderdak heeft gekregen bij het Duitse label Progressive Promotion Records. Had gekund. Aan de stijl is ook niks veranderd. Nog steeds brengt Nemo een pot dampende symfonische hardrock en de zang is wederom in de moerstaal. Aan wat ligt het dan wel? Het Mark Wilkinson-achtige hoesje maakt in één oogopslag alles duidelijk. De muziek op dit album is net zo helder en fris neergezet als de kleurrijke schildering op de voorkant van deze digipack en dat is iets wat het bandgeluid beslist ten goede is gekomen. Nemo klinkt weliswaar steviger dan ooit, het bandgeluid is minder rauw, meer gepolijst. Wel is de muziek nog steeds behoorlijk zwaar, aan de andere kant is het een sprankelend geheel. Alles komt goed uit de verf, zogezegd.

Aan inspiratie ook al geen gebrek. Jean Pierre Louveton en consorten zijn wat dat betreft altijd zeer vruchtbaar en ook op dit album zijn ze weer uit hun voegen gebarsten. Het is maar de vraag in hoeverre je dat als iets positiefs wil zien. Het album duurt 93 minuten en het lijkt erop dat Nemo zich daaraan enigszins vertild heeft. De eerste cd is namelijk stukken beter dan de tweede. Aanvankelijk dacht ik zelfs dat cd 2 een bonus-cd was, maar dat mag je natuurlijk niet verder vertellen.

Het materiaal op cd 1 varieert van uitstekend tot uitmuntend. Het appeltje dat op beide schijven staat afgebeeld bloost dan ook veel meer op de linker dan op de rechter cd. Het a capella gezongen Stipant Luporum waarschuwt de luisteraar voor ‘wolven’, manipulatie is namelijk het thema van het album. Een duizelingwekkend gitaarloopje aan het begin van het robuuste Trojan vormt in feite het startsein voor het album. Trojan bevat muzikaal gezien alles al voor de rest van “Le Ver Dans Le Fruit”. Het laat goed horen hoe Nemo zich door de complexe structuren heen wurmt. Zo zijn er ter opbouw vloeiende passages en abrupte overgangen. Het rifft en riedelt er lustig op los en ook de synchrone loopjes zijn niet van de lucht. Het nummer kent wat duistere zang, donker baswerk, funky slaggitaar en een heerlijke toetsensolo van Guillaume Fontaine (Frankrijks antwoord op Ryo Okumoto van Spock’s Beard). Dit is op en top Nemo.

Het is zeer fijn dat Nemo een band is die z’n virtuositeit aan weet te wenden voor een karrenvracht aan expressie. Volgens mij hoeft Louveton nog maar naar een gitaar te kijken of er komt al een prachtig geluid uit. Hoor hem bezig in het gedragen Verset XV, onbetwist het hoogtepunt van het album. Ik ga het dan ook niet verder beschrijven. Een ander hoogtepunt is het bombastische Un Pied Dans La Tombe, een dynamisch nummer met monumentaal toetsenwerk, wederom een killer-gitaarlijn en emotionele zang.

Dat tijdens het luisteren Rush veelvuldig in gedachten komt is niet iets nieuws. Nemo heeft genoeg van zichzelf in huis om fijn te zijn. Zo is de intro van het door toetsenist Fontaine geschreven Le Fruit De La Peur helemaal top en Distant Early Warning, het nummer zelf, is met z’n intensiteit onmiskenbaar Nemo.

Over de tweede cd kan ik kort zijn. Deze is af en toe organisch van aard met wat meer ruimte voor de akoestische gitaar. Hierdoor komt het allemaal wat minder dynamisch over, met uitzondering dan van opener A La Une,  typisch zo’n ‘redelijk’ nummer, een beetje comme si, een beetje comme ça. Misschien heb ik in de loop der jaren wel teveel Nemo op mijn bordje gehad om de zaken nog helder te kunnen zien. In het slepende Triste Fable en het instrumentale Allah Deus hoor ik weliswaar enige ‘cd1-potentie’ en dan…. met z’n 17 minuten is daar het zwakste Nemo-nummer in jaren. Arma Diania biedt een hoop hardrock dat zo nu en dan gelardeerd wordt met folkachtige partijen. Het is niet te geloven maar de doedelzak die het vorige album al probeerde te verzieken, is nu ook weer aanwezig. Het ding heet een gaita en wordt bespeeld door  Fontaine. Hou daar mee op Guillaume!

Het is duidelijk: als “Le Ver Dans Le Fruit” het zonder dat slotnummer had mogen doen, was het een enkelaar geweest. Mijn zegen hadden ze gekregen maar daarom zit ik hier en zij daar.

Dick van der Heijde