NemoAlbum

“R€volu$ion” is het zevende studioalbum van de Franse band Nemo. En omdat voorganger “Barbares” uit 2009 gemaakt leek te zijn om te worden overtroffen, is de vraag vrij logisch of dit ook daadwerkelijk is gebeurd. Het antwoord daarop is kort maar krachtig: absolutement!!! Zo is er een kleine toename in heftigheid te horen en het aantal melodieën en harmonieën van de buitencategorie is groter dan ooit. Ook de toetsengeluiden zijn met meer smaak gekozen waardoor deze van grotere betekenis zijn.

De progressieve hardrock van het stel bruist ditmaal in een concept dat handelt over geld en z’n ellende. In poëtisch Frans komen de teksten tot je, maar je kunt zo al begrijpen waar het hier om gaat. De financiële malaise in de wereld heeft dus ook z’n effect op Nemo. Gelukkig is er muzikaal niks aan de hand. Integendeel, de band klinkt als vanouds, maar dan wel met het vizier naar voren.

Nemo weet op dit album zijn eigen geluid uitstekend als basis te gebruiken om te flirten met andere stijlen. Dit geldt nog niet voor het swingende Je Suis Un Objet dat met z’n vinnige gitaarspel en z’n brede koortjes een tamelijk doorsnee Nemo-album doet vermoeden. Maar dan… In het titelnummer R€volu$ion zit een opstandigheid die doet denken aan de New Wave van de jaren ’80.

De refreinen van dit daverende nummer hebben een vlot ritme en dat is dan weer typisch Nemo. Er is een groot contrast met de hemelse klanken van Aux Portes Du Paradis dat de perfecte opmaat is voor de negen meest geweldige Nemo-minuten allertijden. We hebben het dan over het buitengewoon fraaie Seul Dans La Foule. Het zijn de ambiënte toetsenklanken en de stuwende bas die dit nummer zo speciaal maken. JP Louveton speelt hier de gitaarpartijen van zijn leven. Wat komt dit bij je aan, wow. Oh ja, de reggea-feel is helemaal te gek man.

Met het weinig opzienbarende Chiens En Laisse kunnen de gemoederen wat tot bedaren komen. Dat is nodig ook, want wat volgt is een wervelende epic van bijna 25 minuten. Loins Des Yeux heet het stuk en het bestaat uit deel acht tot en met twaalf van Barbares, het vervolg dus. Te horen valt er een weelderige melange van heftige prog en melodieuze momenten. Het is een overtuigend stuk waar messcherpe gitaarakkoorden en formidabele basloopjes zich op een lekker vlot ritme laten opjutten door de zeer gothic-achtige toetsenklanken. Een vergelijking met Nightwish is hier trouwens niet verkeerd. Dat af en toe het Barbares-thema van de vorige plaat opdoemt is een teken van hun raffinement en wijsheid. Het is dan ook onbegrijpelijk dat op driekwart van het nummer een irritante doedelzak de boel komt verzieken. Oké, het folk-aspect op deze cd is tot dan toe on-Nemo-achtig klein, maar hier wordt niemand blij van. Uit de promo kan ik niet opmaken of de doedelzak nu echt is of niet. Voor mijn gedachten maakt dat niet uit, evengoed prik ik dat ding hartstikke lek. Het is een zegen als de kwetteraar uitgespeeld is en Nemo op vertrouwde wijze de draad weer oppakt. Als de epic ten einde is volgt nog de echte afsluiter, Notes Pour Plus Tard. Dat dit geen mosterd na de maaltijd is blijkt wel uit de impact die de combinatie van piano en heftige rock heeft.

“R€volu$ion” is een zeer fraai album, een succesvolle opvolger van “Barbares”, maar het is vooral een plaat die toch ook weer te overtreffen valt.

Dick van der Heijde