Fletcher, NickAlbum

John Hackett Band-gitarist Nick Fletcher heeft recent zijn nieuwe soloalbum, “The Cloud Of Unknowing”, uitgebracht. Na het goed ontvangen ‘debuut’ “Cycles Of Behaviour” uit 2021 is er nu dus een opvolger, een conceptalbum nog wel.

Het concept achter het nieuwe album is het vinden van betekenis in een schijnbaar betekenisloze wereld. Met behulp van ideeën uit de Griekse mythologie en mystiek neemt de muziek de luisteraar mee op een reis van ons innerlijke zelf om ons van duisternis naar licht te brengen. Het middelpunt is een epische 23 minuten durende suite getiteld Scenes From The Subconcious Mind. De suite is een reis door dromen en nachtmerries naar een plek van vrede in de vorm van de akoestische compositie Arcadia. Behoorlijk ambitieus dus, benieuwd of de muziek het allemaal kan bijbenen.

Out Of The Maelstrom is het openingsnummer met het bekende op Alan Holdsworth gebaseerde gitaargeluid en fusion idioom, met heerlijke jazzy klanken op Hammond orgel van Dave Bainbridge die dit keer noodgedwongen wordt beperkt tot bijdragen op toetsen. Het geheel klinkt uitstekend, vooral als de hoofdpersoon tegen het einde alle schroom van zich afgooit en op hoge snelheid zijn virtuositeit toont. Maar vlak ook de bijdragen van ritmetandem Harris en Wilson niet uit; prima opener van het nieuwe album. Na al dat vertoon van macht en snelheid is The Eyes Of Persephone als een oase van rust. Ik hoor klanken en de stijl van Jan Akkerman doorklinken in dit rustige melodieuze nummer, hetgeen ditmaal van een sprankelende pianopartij door alweer Dave Bainbridge wordt voorzien. Caroline Bonnett verzorgt de synthesizer klankgordijnen waartegen Fletcher naar hartenlust soleert.

Scenes From The Subconscious Mind (suite) is het al eerder genoemde ambitieuze hart van dit conceptalbum. Het begint met We Need To Leave This Place… Right Now! een ultrakorte aaneenschakeling van geluidsopnames, leidend tot Pandemonium. Ik ken weinig instrumentale nummers waar de titel zo accuraat de inhoud weergeeft als op Pandemonium. Want dat is het, totale chaos in de vorm van een soort van fusie tussen jazzrock en metal prog. Ik moet erg wennen aan de intro, totaal niet mijn ding eerlijk gezegd, een beetje over de top ook. Misschien is dit uitstapje naar de heavy metal wel een poging van Fletcher om een ander publiek aan te trekken. Dan moet ‘ie wel uitkijken dat hij zijn bestaande fans niet van zich vervreemdt. Gelukkig is het middenstuk van dit zes minuten durende nummer helse lawaai wel beter genietbaar. Gauw door naar The Cloud Of Unknowing, Parts 1, 2 and 3. Het titelnummer bestaat zoals gezegd uit drie delen die samen een kleine tien minuten beslaan. Kerkklokken, vervormde vocalen en het geluid van een (synthaxe-achtige?) gitaar. Nieuwe zanger Stuart Barbour maakt zijn entree. Ik was niet erg gecharmeerd van vorige zanger, John Hackett. Barbour’s vocalen liggen een beetje in het verlengde van die eerste maar zijn beter genietbaar. Gelukkig maakt het gitaarspel van Fletcher weer veel goed in dit aan Holdsworth’s IOU periode refererende nummer met eb en vloed.

Daar waar Awakening The Hydra rustig van start gaat verandert het tempo drastisch op het aansluitende Dance Of The Hydra wat ik als heavy fusion zou willen betitelen; een beetje in de richting van Pandemonium, maar dan een stuk melodischer. Ik wed dat hij na dit nummer zijn snaren moest vervangen en/of zijn gitaar opnieuw diende te stemmen. De sequencers van Caroline Bonnett draaien intussen hun rondjes. Dit nummer sluit ook de Scenes From The Subconscious Mind suite af.

Arcadia is een klein akoestisch juweeltje, een eiland van rust en schoonheid in een oceaan van geweld, drukte en agressie. Wederom een vocale hoofdrol voor Stuart Barbour in het afsluitende The Paradox, verdeeld over twee delen en ruim tien minuten qua lengte. Bainbridge’s bijdrage op synthesizers is smaakvol en completeert het spel van Fletcher perfect. Na eerdere succesvolle rollen bij onder andere Strawbs, Lifesigns en Iona begin ik me af te vragen of het nou aan de vriendelijke multi-instrumentalist ligt of aan de bands waarmee hij samenwerkt; alles wat hij aanraakt lijkt in goud te veranderen. De heerlijke vloeiende solo van meestergitarist Fletcher komt op het juiste moment, terwijl het unisono spel van het top-duo dit nummer tot het beste van “The Cloud Of Unknowing” maakt. Part 2 is een stemmig stuk met akoestische gitaar, toetsen en vrouwelijke achtergrondzang van Bonnett. Een prachtige, sfeervolle finale van het album.

Nieuwe vocalist Stuart Barbour is een behoorlijke verbetering ten opzichte van de weinig imponerende stem van John Hackett, broer van Steve. Barbour is een relatief onbekende artiest uit West-Sussex die ook al wat solowerk op zijn naam heeft staan. Zijn stem is even wennen, vooral in de relatief lage regionen, ongetwijfeld het gevolg van al die hoge geluiden om hem heen. Maar ik geef hem graag het voordeel van de twijfel.

De andere drie muzikanten zijn veel minder nadrukkelijk aanwezig, wat niet betekent dat ze een kleine rol spelen, integendeel. De ervaren ritmetandem van drummer Russ Wilson (The Book Of Genesis) maar vooral de afwisselend fretloze en gewone basgitaar spelende Tim Harries (Bill Bruford’s Earthworks) zorgt ervoor dat de sologitaar van Fletcher niet uit de bocht vliegt. Caroline Bonnett is de stille kracht die voor de juiste klankschakeringen zorgt in de luwte van de gitarist. Zij is opnieuw verantwoordelijk voor coproductie en mastering van het nieuwe album.

We hebben hier wederom een gevarieerd album van maestro Fletcher, niet voor niets door Steve Hackett uitgeroepen tot ‘waarschijnlijk de beste jazzrockgitarist van het land en een absolute ster’. Het afscheid van broer John als zanger is een stap in de goede richting, nieuwkomer Stuart Barbour krijgt het voordeel van de twijfel. Bovendien moet Fletcher eens goed nadenken of de samenwerking met Dave Bainbridge niet een meer permanente status verdient.

De conclusie luidt: over het algemeen een geslaagde opvolger van debuutalbum (althans op elektrische gitaar) “Cycles Of Behaviour”. En nou maar hopen dat het experiment met de nieuwe richting van metal-fusion niet tot een vervolg leidt.