Nine Stones Close Album

Na een stilte van acht jaar liet Nine Stones Close in het voorjaar van 2024 weer van zich horen. Een paar maanden na “Diurnal” is “Adventures in Anhedonia” uitgebracht. De heren hadden meer dan genoeg inspiratie voor nieuw materiaal. Het thema van “Adventures in Anhedonia” is zwaar. De liedjes draaien om thema’s als onsterfelijkheid, de dood, pijn en verdriet. Daarmee is de muziek veel beklemmender dan op “Diurnal”. Er is veel meer ruimte voor de toetsen. Natuurlijk komt Adrian Jones met zijn kenmerkende alles doorklievende gitaarsolo’s, maar het is veel meer gedoseerd. Dat maakt met name het album als geheel afwisselender. Wat gebleven is dat de muziek van de band ongeveer daar uitkomt waar Pink Floyd en Porcupine Tree een ontmoeting hebben met Led Zeppelin en Deep Purple.

Het album begint met (bijna) a capella zang van Adrian O’Shaughnessy. Daarna ontvouwt zich met Beach Walker een vrij stevig nummer. Zware gitaren worden afgewisseld met verstilde pianoklanken en elektronica. Dat vormt de basis van Nine Stones Close, samen met de wat rauwe en immer emotionele zang van O’Shaughnessy. Het tweede nummer Anhedonia heeft slepende logheid die wat aan Pearl Jam doet denken. De zang van O’Shaughnessy past uitstekend bij deze wederom zeer emotionele muziek. Het nummer Binary begint met rustige pianoklanken. Dit is een introspectief en zwaar nummer, dat overloopt in het instrumentale The Mind. Daar komen de zware gitaren weer om de hoek kijken.

Speciale aandacht vraag ik voor Landwaster. Dit nummer wordt door meeslepende percussie gedomineerd en doet sterk denken aan hoe bijvoorbeeld Peter Gabriel dit deed op zijn derde en vierde album. Dit zorgt voor een naargeestig geluid dat met het instrumentale The Moment I Stopped Caring wordt voortgezet. De invloeden van donkere alternatieve rock zijn hoor- en voelbaar.

De laatste twee nummers gaan weer meer richting een traditioneel proggeluid. Het liedje Hole gaat over spijt en wordt ingekleurd door met name akoestische gitaar. Plastic Animals is met bijna achtenhalve minuut het langste nummer van deze cd. Na een rustig begin trakteert Nine Stones Close de luisteraar op een krachtige en wat rauwe finale.

Dit alles maakt dat “Adventures in Anhedonia” veel van de luisteraar vraagt. Met recht zware kost. Maar dit maakt het ook interessanter dan “Diurnal”. Het is een album dat je in z’n geheel tot je moet nemen. Ik had eerlijk gezegd ook wel een aantal luisterbeurten nodig om er in te komen. Doordat het album zo’n 45 minuten klokt, houdt Nine Stones Close het behapbaar. Maar door de zwaarte en intensiteit van de muziek, is het niet een album dat ik vaak uit de kast zal pakken.