NorthodoxianAlbum

Northodoxian is een progrockband uit Estland met Gregoriaanse muziekinvloeden. Dat klinkt vrij onorthodox maar zo hebben zij zich juist niet genoemd. Alleen hoe positioneer je dit soort progmuziek met kerkgezang en teksten uit bekende psalmen? Bekende namen zijn ERA en Enigma. Waar bij ERA het chanten op de voorgrond stond, met daar tegenover het massieve geluid, was het commercieel zeer geslaagde Enigma meer een dance-uiting en was kerkgezang de smakelijke kers op de volle slagroomtaart. Het meest in de buurt komt het gelijknamige album van Northodoxian nog te liggen bij het Amerikaanse Gregorian Rock, waarbij de naam de lading volledig dekt en je dus precies krijgt wat je ervan verwacht. Dus, Gregoriaans gezang in een progressieve rockuitvoering.

Het Gregoriaanse muziekrepertoire kent echter een vrije ritmiek, is niet aan een maatsoort gebonden en is een zwevende en middelpuntzoekende melodische lijn, stijgend en dalend in een golvende beweging. Dat botst met de ritmiek en harmonieuze tegenhang van wat Gregorian Rock bood op “Fire” en dat geldt ook voor dit album van Northodixian.

De kracht van de gedragen eenstemmigheid die op en neer gaat en het vrije ritme dat het kerkgezang normaliter kenmerkt wordt in de uptempo nummers rap onderuit gehaald door het consequent spelen in een vast tempo door de drummer. Wat rest op dit album is in de basis toegankelijk instrumentale progrock aangevuld met wat aangenaam gezang, terwijl je niet doorhebt dat in elk nummer weer een andere psalm wordt opgedragen.

Het idee van “Northodoxian” is geïnspireerd op een bezoek van componist en multi-instrumentalist Lauri Laubre aan een klooster in Kiev in 2007. Het duurde jaren voordat de juiste liturgische koormuziek, verschillende riffs en gitaarmuziek samensmolten met zijn liefde voor progrock. Naast basgitarist Raul Vaigla en drummer Andrus Lillepea heeft met name de Oekraïense gitarist Gennadiy Grimov een bijzondere rol gespeeld bij de totstandkoming van het album. Dit door de gitaarpartijen op te nemen tijdens het door oorlog verscheurde Mykolaiv te midden van luchtverstoringen en raketaanvallen.

Opent Great Litany nog met het kenmerkende Mongools keelgezang, het gaat al rap over in een uptempo meezinger waar een herkenbaar Mike Oldfield-thema uit “Five Miles Out” zich ontvouwt. In The Dark tapt al wat meer uit een duister vaatje en is het stevigste nummer van het album. Het titelnummer Northodoxium komt nog het meest bij Enigma in de buurt door de verstilde muziek en elektronische drumgeluiden in het begin. In Anthropocene zijn pakkende Bach-loopjes verstopt op Hammondorgel en basgitaar en wat lekkere metal gitaarsolo’s, zoals die ook op Time Of Hope zijn te vinden. De inbreng van de mandoline en wat klokkenspel als outro voelt hier als een warm bad  dat Mike Oldfield ook zo graag laat vollopen voor zijn fans. A Hero sluit af met een symfonisch stukje, een beetje The Flower Kings, maar het is vooral Mike Oldfield wat de klok en een paar buizen slaat.

Northodoxian heeft mijn sympathie. Elk nummer wordt fraai opgebouwd en er is de tijd genomen om het mooi uit te werken zonder het onnodig lang te laten duren of op te rekken. Het geheel is een fraai samenspel tussen toegankelijke instrumentale muziek en stemmige zang, zonder dat je verdwaalt in een kathedraal aan geluid. Liefhebbers van Mike Oldfield gaan zich hier prima mee vermaken en The Flower Kings-fans die teleurgesteld zijn in hun laatste albums kunnen in retraite gaan met Northodoxian. De fijne instrumentale muziek staat bij hen voorop en de kerkzang in dienst van het nummer zonder moeilijkdoenerij.