Oblivion ProtocolAlbum

In 2017 bracht Threshold het album “Legends Of The Shires” uit. Een conceptalbum over een nieuwe natie die haar weg nog moet vinden. Het groeide uit tot een van de beste albums van dit gezelschap. Het concept liet toetsenist Richard West niet los, maar zijn bandmaten zagen een vervolg niet zitten. Richard West begon toch te schrijven en kwam tot de conclusie dat het te goed was om niets mee te doen. Hij vroeg drie bevriende muzikanten en zo ontstond Oblivion Protocol. 

De drie vrienden zijn onze landgenoot Ruud Jolie (Within Temptation), Simon Andersson (Darkwater) en Darby Todd (Devin Townsend). Threshold bandmaat Karl Groom nam een aantal (geweldige) gitaarsolo’s voor zijn rekening, net als de productie. Het resultaat – “The Fall of the Shires” –  is indrukwekkend.

Het eerste dat indruk maakt is hoe het concept is vormgegeven. Je hoort een vredige natie in sneltreinvaart veranderen in een dictatoriaal regime waarin met harde hand wordt geregeerd en gedomineerd en welk effect dit heeft op haar inwoners. Sleutelnummer hierin is Public Safety Broadcast, waarin onder de noemer ‘veiligheid’ de ene naar de andere beperkende maatregel wordt ingevoerd. Na de coronacrisis, die achter ons ligt, is het levendig voor te stellen hoe geleidelijk dit kan gaan. Richard West weet verder met samples en zijn toetsenarsenaal een sfeer neer te zetten die de intensiteit van het concept muzikaal versterkt. Echt een beleving dus. Daarbij zijn de teksten sterk verhalend en word je helemaal die wereld ingetrokken. 

Maar de meeste indruk maakt (gelukkig) de muziek. Iedereen zou het geloven als je zou zeggen dat dit een Threshold-album zou zijn. Die invloed is overal aanwezig en dat is niet vreemd. Die band zit nu eenmaal in het DNA van Richard West. Maar je hoort ook opvallend veel Pink Floyd-invloeden en dat vormt samen een sterk huwelijk. Je hoort heel wat Gilmour-achtige gitaarsolo’s, maar ook het toetsenspel doet met regelmaat aan Richard Wright denken. 

De acht songs zijn allemaal compact en blijven onder de zes minuten. De totale speelduur is slechts 41 minuten, maar het voelt nergens te kort. Er staat simpelweg geen slecht nummer tussen. Elke track heeft zijn eigen sfeer. Wat ze allemaal gemeen hebben is een ijzersterke melodie en refrein. Zo wordt na verloop van tijd elk nummer een feest van herkenning en ga je toeleven naar die heerlijke refreinen, die zich stuk voor stuk in je hoofd nestelen. 

De gitaarsolo’s zijn om van te smullen, net als de vele weidse toetsentapijten. Richard West is een uitstekende zanger. Een zwartkijker zou zijn stem als ‘wat braaf’ kunnen bestempelen, maar mij stoort het nergens. Hij weet heel goed wat hij wel en niet kan en laveert daar uitstekend tussen. 

Al met al is dit album een grote verrassing. Alles klopt. Het vormt zo een prachtig tweeluik met “Legend Of The Shires” van Threshold, waarbij het hier besproken “The Fall of the Shires” nog iets meer indruk maakt dan het eerstgenoemde.