Oceanica Album

De Britse componist en multi-instrumentalist Ben Harris-Hayes is geen onbekende op deze website. Meeste bekendheid geniet hij met het inmiddels ontbonden Enochian Theory, waarvan het laatste wapenfeit dateert van 2012. Met zijn (nieuwe) project Oceanica timmert hij sinds 2019 stevig aan de weg.

Het debuutalbum “One Dark” uit 2019 voorzag collega Ruard Veltmaat van een recensie. Er verschenen enkele singles en het door ons niet besproken album “Panta Rhei” uit 2023. Vrij snel na dit album komt Harris-Hayes met een ep waarop slechts één nummer staat. Niet zomaar een nummer, een epic van ruim 21 minuten. Een zeer persoonlijk en emotioneel nummer dat ontstond na het verlies van een collega en vriend van Harris-Hayes. Dat ging zelfs zover dat hij er bijna door geobsedeerd raakte.

Destijds besloot Ruard Veltmaat zijn recensie van “One Dark”: “De muziek die Ben Harris-Hayes met zijn Oceanica laat horen is hoe dan ook een pure belevenis. Het project flirt met veel verschillende muziekstijlen, zoals metal, postrock, progrock, elektronica en vleugjes pop”. Deze muzikale lijn wordt op dit nummer doorgetrokken en verder verfijnd.

De intro is een donkere mix van ambient en atmosferische klanken, waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd. Na een minuut of twee ontlaadt deze spanning in een eerste brute eruptie waarin harde en donkere gitaarriffs de hoofdrol hebben. Het symboliseert woede en frustratie. Qua intensiteit doet het denken aan Tesseract. De zang van Harris-Hayes is gedubbeld met die van een anonieme zangeres, die ik gemakshalve ‘The Lady’ noem. Slim gedaan want de zang van Harris-Hayes is niet zijn beste punt. Het geheel is intens en dringt door tot op het bot en zelfs de ziel. Dit is zware kost en verre van optimistisch.

Na een minuut of vier keert voor even de rust terug met fluisterende zang van ‘The Lady’, begeleid door kalm gitaarspel. Ook deze rust wordt ‘verstoord’ door een loodzware progmetalachtige passage. Halverwege het nummer horen we een overgang naar een toegankelijk en melodieus stuk waarin de nodige toetsen. De sfeer is gemoedelijk, zelfs vriendelijk, alsof de zwaar bewolkte lucht openbreekt. Ook dit is van tijdelijke duur. In het verdere verloop wisselen fraaie instrumentale passages af met vocale stukken. Als luisteraar wordt je meegetrokken in wisselende stemmingen.

Dit nummer is een ware kuitenbijter en laat zich na meerdere luisterbeurten op waarde schatten. Net als met Enochian Theory plaveit Ben Harris-Hayes met Oceanica zijn eigen weg. Een weg die zonder routebeschrijving lastig te volgen is. Maar volg je zijn weg, dan worden prachtige vergezichten je deel.