Oceans Of SlumberAlbum

Masterclass “Muzikale contrastvorming”.

Wanneer een band drie albums heeft afgeleverd die vooruitstrevend en van hoog niveau zijn, heb je wat in je mars. En toch, als er bij elk van die cd’s kanttekeningen gemaakt moeten worden, hoop je dat een band bij de derde slag een punt binnenhaalt.

“Snoeihard, donker, vele gezichten, contrast, teveel diversiteit”.

Een kleine greep uit mijn conclusie, getrokken naar aanleiding van het laatste Oceans Of Slumber album “The Banished Heart”. De band van zangeres Cammie Gilbert en drummer Dobber Beverly heeft binnen de muziekpers in het verleden lof ontvangen, hoewel dat vaak vergezeld ging met de nodige aantekeningen. Desondanks was er na het derde album geen sprake van ‘three strikes out’.

Sinds het laatste album heeft de band een gedaantewisseling ondergaan omdat er twee gitaristen en de bassist zijn vertrokken. Deze werden opgevolgd door respectievelijk Alexander Lucian, Jessie Santos en Semir Ozerkan. Ook toetsenist Mat V. Aleman is relatief nieuw binnen de band. Muzikaal is Beverly nog steeds verantwoordelijk voor de composities, hoewel hij zich voor dit album liet aanvullen door zijn nieuwe collega’s. Tekstueel is Gilbert verantwoordelijk en zij schrijft onder andere over depressies, racisme en genderidentiteit.

Nog steeds gaat het er stevig aan toe op het album dat dezelfde naam heeft gekregen waarmee de band inmiddels bijna tien jaar door het leven gaat. Alleen al het eerste nummer op het album, Soundtrack To My Last Day, is snoeihard, maar blijft melodieus van de eerste tot aan de laatste minuut; ondanks de allesvernietigende grunts die in meerdere tracks te horen zijn. Ook de grote diversiteit binnen een enkele song is gebleven getuige Pray For Fire. Het nummer begint prachtig met akoestische gitaren en de voortreffelijke melodieuze zang van Cammie Gilbert. Vreedzaam, verenigend en melodieus. Het lijkt een aangename progsong te worden tot er drie minuten verstrijken en de sfeer omslaat. Na wederom een aantal minuten krijg je de meedogenloze grunts van Jessie Santos voor de kiezen en Gilbert sluit de song op een dreigende manier af. Hoeveel contrast kan je in één song verwerken?

Zoals gezegd is contrast hét unique sellingpoint van de band. De cd duurt ruim zeventig minuten en je wordt getrakteerd op een grote diversiteit, hoewel dat soms ook verkeerd kan uitpakken. Ik durf te zeggen dat de cd een paar geniale nummers maar ook een paar volstrekt zinloze en lompe songs herbergt. Een daarvan is Total Failure Apparatus. Dat is een black-metalisch gedrocht waarin grunts het geluid van Gilbert overschaduwen, verschillende tempowisselingen en een hypernerveuze basedrum je gierend gek maken. Het opvolgende nummer, The Red Flower,is daarentegen weer van ongekende schoonheid, ondanks dat daar ook grunts en tempowisselingen te vinden zijn.

Het kan ook anders. Filmisch is het instrumentale Imperfect Divinity. Voornamelijk gestuurd door toetsen en programmering zorgt het voor een rustpunt in het album; mooi maar een minuut te lang om efficiënt te dienen als intermezzo. Een rustpunt is ook het eveneens instrumentale September. Een ieder die deze band kent van eerder werk weet niet wat hem of haar overkomt. De sfeervolle piano wordt gehanteerd door Beverly en dat doet hij op een voortreffelijke manier. Die interludes zorgen mede voor het onvoorspelbare karakter van dit album.

Liefhebbers van het stemgeluid van Mick Moss kunnen hun hart ophalen met The Colors Of Grace wat net zo goed op een Antimatter album kan staan. Absolute klasbak van het album is Wolf Moon, een prachtige vertolking van een Type O Negative nummer. Oceans Of Slumber heeft aanzienlijk meer toetsers en bellen toegevoegd aan de muziek, maar dat pakt uitermate goed uit.

De muziek op dit album kent nog steeds vele gezichten. De contrasten zijn diepgeworteld in de statuten van deze band maar komen voor mijn gevoel evenwichtiger over. Of, zo kan het ook, het publiek van Oceans Of Slumber went er inmiddels aan. Desondanks is er meer toewijding aan die tegenstellingen, Gilbert en Beverley hebben dat aspect nu zelf volledig en onvoorwaardelijk omarmt. Als schoonheid de onevenwichtigheid verslaat, heb je een potentieel topalbum in handen. En dit is de weg naar een potentieel topalbum, daar ben ik van overtuigd.

Ik zal niet vreemd opkijken als het duo over enkele jaren colleges geeft op het gebied van muzikale contrastvorming. Meesters in de dop.