OctohawkAlbum

Octohawk is een Noors kwintet dat van wanten weet. De band is onder de naam Mammüth begonnen en heeft onder die naam twee reguliere albums afgeleverd. Feitelijk is binnen die originele formatie alleen de bassist vervangen en omdat de bandleden besloten een progressievere koers in te zetten is afscheid genomen van de oorspronkelijke naam. Mammüth was sinds 2007 actief, in 2020 is de naam veranderd naar Octohawk.

De naamgever en titel van dit ‘debuutalbum’ refereert aan een religieuze filosofie. Een animist gelooft in het bestaan van goede en kwade geesten die zich nestelen in mensen, dieren en planten, maar ook in stenen en zelfs in natuurlijke fenomenen als donder en bliksem, rivieren en bergen. De beweging identificeert zich vooral met het sjamanisme. Het concept-idee komt veelvuldig via de teksten op de cd terug.

De eerste gedachten bij het beluisteren van de cd gaan al snel uit naar de Belgische formatie Dyscordia. Qua muziekstijl, maar zeer zeker ook door het vocale aandeel. Beide bands balanceren op het randje van hardrock, sludge, prog en stoner metal. Net als Dyscordia levert Octohawk snelle drums, fijne melodieuze riffs, uptempo ritmesecties en dat alles gaat gepaard met het gegrom van zanger Stian Svorkmo. Het gitaarwerk van Octohawk is lekker complex, hoewel het minder divers klinkt dan bijvoorbeeld Delete/Rewrite, het laatste album van Dyscordia. Dat is logisch, want bij Dyscordia zijn er maar liefst drie gitaristen actief, bij Octohawk twee.

Het progressieve aspect van deze band zit vooral in de toegevoegde elementen die niet gelijk opvallen, maar wel verfrissend klinken binnen de productie van een metal album. Die factoren zitten in het drumwerk; drummer David Jøndahl Hjellum doet zijn werk veelzijdig en gebruikt zowat elk element in zijn kit. Ook de intro’s van de songs door toetsen en programmering zijn als origineel te bestempelen, evenals de vocale elementen. Origin bevat bijvoorbeeld meerdere zanglijnen en By The Root wordt vocaal ondersteund door jengelend achtergrondzang a’la de Muppets.

Progressief is de outro van Ancestor, volledig elektronisch en uitermate sfeervol. Een verrassende interlude is Redemption, wat een tempo lager ligt dan het andere materiaal en opvalt door de bijzondere sfeer. Ook hier vind je een aangename vocale inbreng. Octohawk heeftnog steeds een meedogenloze kant zoals Mammüth ooit begonnen is en dat kan je horen in Reanimate; nagenoeg onvervalste deathmetal vermengd met knetterharde stoner en beukend van begin tot eind.

Octohawk heeft met dit eerste werk een eerste stap gezet naar een moderne, progressieve vorm van metal. Toch is er op creatief gebied nog veel werk te verrichten om de muziek écht memorabel te noemen. Ondanks dat commentaar is dit een interessante schijf voor progliefhebbers die het harde werk niet schuwen.