ORionAlbum

“The Ligthbringers” was volgens collega Ruard Veltmaat een prima cd van Orion. De invloeden van Rush en Genesis pakte Ben Jones volledig uit. Orion is Ben Jones en/of andersom. Jones schrijft alles en bespeelt alle instrumenten. De titel van zijn nieuwste schijf voorspelt geen vrolijk muzikaal avontuur. Het beluisteren van “Into Darkness” bevestigt dit vermoeden nadrukkelijk. Weg is de link met Genesis, het gevoel van Rush en zeker het basspel van Geddy Lee zijn zonder meer gebleven.

Met die basgitaar zit het dus wel goed. Altijd zit deze prominent vooraan in de mix en dat geldt ook, in iets mindere mate, voor de drums. Van Jones’ stem moet je houden. Ik houd er niet van. Zijn lichte heesheid, het rauwe randje, het gevoel alsof hij steeds bijna wil schreeuwen, het bekoort mij niet. Aangezien hij zich door veel teksten werkt, brengt hij mijn stemming ook richting de duisternis.

De sfeer op “Into Darkness” is toch donker en grimmig. In zijn teksten bezingt hij ook geen vrolijke kwesties. Denk aan een falende vader, je alleen gelaten voelen, het wachten op die ene dag die niet komt, het mijmeren over een moordpartij… Jones verpakt zijn boodschap in stevige muziek, die elementen van metal herbergt. Naast die alom aanwezige bas, doet de gitaar ook een duit in het zakje van heftige somberheid. De jaren 90 zijn terug te horen in de synthwave op A Fathers Love. Op Someday combineert hij dit met djent. Zijn stem klinkt nog grimmiger, gaat soms richting grunten.

Regelmatig verblijdt deze multi-instrumentalist ons op een prettige, puntige gitaarsolo. Over de afstelling van het instrumentarium moet me nog iets van het hart. Jones strooit gretig met toetsenwerk, soms opgeleukt met koorgeluiden, maar bijna altijd staat dit juist weer erg teruggeschroefd in de mix. Neem de Within Tempation-bombast in het titelnummer: bijna weggedraaid! Jammer dit. In enkele nummers biedt een subtiel pianoloopje enige rust en verstrooiing, al dient de zwaarte zich vaak al snel weer aan. De bas moet weer beuken.

Het titelstuk is een tweeluik, dat de schijf afsluit. Het tweede deel levert ijle passages op en we vertrekken zowaar even richting space. De nodige elektronische klanken, die we ook al veelvuldig eerder hoorden, luister maar eens naar het instrumentale The Ant, trekken aan ons voorbij.

Ben Jones heeft met zijn Orion zonder meer een boeiend album afgeleverd. Er zit veel in verstopt en hij maakt het heel persoonlijk.  Het lukte mij evenwel niet lekker into deze darkness te komen. Te somber, te grimmig, te agressief, te onrustig misschien? Wie zal het zeggen, de klanken pakken mij simpelweg niet. En die stem natuurlijk…