OverheadAlbum

In 2009 heb ik een behoorlijk positieve recensie geschreven over de dvd “Live After All” van de Finse band Overhead. Mijn enthousiaste woorden zijn naar mijn idee helemaal terecht, aangezien het vijftal met z’n eigenzinnige progrock een hard aan de weg timmerend gezelschap is. De band heeft op dat moment drie albums op z’n naam staan; ambitieuze werkstukken vol creativiteit en talent. Die dvd is in mijn ogen een bevestiging dat de band goed bezig is. Vervolgens maakt Overhead twee uitstekende albums: “Of Sun And Moon” (2012) en “Haydenspark” (2018). Een aangekondigd nieuw live-album met daarop het optreden dat de band gaf op het sfeervolle Night Of The Prog 2019 moet dan ook uitermate goed zijn, lijkt me.

Dat successen uit het verleden absoluut geen garantie zijn voor succes in de toekomst bewijst het hier besproken album wel. Het nieuwe live-album van de band zal niet goed voor hun naam zijn, vrees ik. Zo zijn vier van de zeven nummers doublures ten opzichte van de tien jaar ervoor verschenen dvd. Nu zijn nummers als Metaepitome, Butterfly’s Cry en …To The Madness met hun Jethro Tull-achtige fluitmomenten en wervelende orgelberoeringen geen straf om te horen, maar toch. Ik had de cd liever zien openen met een stel nummers van hun laatste twee studio cd’s. Wat dat betreft komen we er maar bekaaid van af. Slechts drie nummers komen van hun ‘nieuwere’ werk, waaronder dan wel gelukkig het titelnummer Haydenspark van hun meest recente worp. De Moog in de intro is magnifiek en ook het Kansas-achtige gedeelte verderop in het nummer maakt dat Overhead op z’n best is. Het nummer profiteert van de iets donkerdere psychedelische sfeer die op het album heerst en dat kan je van de eerdere tracks niet bepaald zeggen, die hebben er eerder last van.

Van de ‘nieuwere’ nummers is daar ook het gedragen Last Broadcast waar ik verder niet zoveel over te vertellen heb. Met het daaropvolgende Gone Too Far komt het grote euvel van de plaat het duidelijkst naar voren: het is allemaal nogal ‘eager’, de band wil te graag. De rauwe zang (en zeker in combinatie met de eveneens rauwe samenzang) wordt dan al gauw schreeuwerig. Zou het de adrenaline zijn van hun deelname aan het prestigieuze festival?

Het album heeft een stormende coverversie van King Crimsons 21st Century Schizoid Man als afsluiter te bieden. Gitaar, toetsen en dwarsfluit doen geweldige dingen en zien hun razende capriolen constant ondersteund door een heerlijke ritme tandem. De tempo- en sfeerwisselingen vliegen je om de oren en ondertussen moet je gewoon constateren dat Overhead meer dan prima is. Het is alleen jammer dat het nummer dat trouwens doublure nummer vier is, nogal over de top gezongen wordt.

“Live At Loreley” is het product van een band die beter verdient. Vol verwachting kijk ik uit naar hun volgende cd, hun studio-cd wel te verstaan.