Overhead

Het is wellicht een fout begin om te stellen dat Overhead zijn naam wellicht kan veranderen in Overload. Dat komt denk ik omdat deze Finnen het mij best lastig maken om een recensie schrijven die recht doet aan hun nieuwe werkstuk. Ik bedoel dit: aan de ene kant waan je je in een waar prog-Walhalla waar de goden van de jaren 70 een prominente plaats hebben. Denk met name aan Jethro Tull en Genesis. Maar ook is het gewoon wel erg veel: 90 minuten muziek verdeeld over twee schijfjes. Nu zijn wij als symfoliefhebbers wel wat gewend, maar ik vind eerlijk gezegd de muziek net niet interessant genoeg dat Overhead me ook anderhalf uur continu kan blijven boeien. Dat komt, en dat is een kwestie van smaak dames en heren, omdat de zang van Alex Keskitalo mij niet goed ligt. Ik vind dat zijn stem wat geforceerd klinkt en mij op de een of andere manier doet denken aan James Hetfield van Metallica. En dat bedoel ik niet als een compliment. Dat is spijtig, want muzikaal is er veel te genieten.

Ik maak altijd aantekeningen bij het luisteren van de muziek en iets dat steeds weer terugkomt is: ‘de instrumentale passages zijn bijzonder fraai’. Een ragfijne rol hierbij is weggelegd voor het fluitspel van de reeds genoemde Keskitalo, waardoor de muziek een Jethro Tull-tintje krijgt. Ook weeft de band vleugjes oriëntaalse muziek door de nummers en wordt tegelijkertijd geflirt met moderne toetsensounds. Bijvoorbeeld het nummer Planet Of Disorder is interessant; mooie fluit, rockende gitaren en moderne toetsen. Lekker stuwend ook en met een sterke overgang.

Overhead is een band die al meer dan twintig jaar actief is. “Telepathic Minds” is hun zesde album. Over het algemeen zijn hun platen op Progwereld behoorlijk enthousiast ontvangen. Ik heb zelf heel erg het gevoel dat als Overhead een album van, zeg maar, 50 tot 60 minuten had gemaakt, ik er veel meer van had kunnen genieten. Nu is het wat mij betreft mooi. Maar wel te mooi, met de nadruk op ‘te’. Een goed voorbeeld van wat ik bedoel is het openingsnummer War To End All Wars. Door het euforische begin zit je er lekker in, de muziek loopt, een mooie gitaarsolo; kortom alles waar wij proggers wel warm van worden. Maar op een gegeven moment is er te veel herhaling (herkent u al de ‘te’?), waardoor de aandacht verslapt.

Het titelnummer biedt veel wat symfonische rock mooi maakt. Vooral de overgangen vind ik het vermelden waard. De muziek van Overhead zit zeer vakkundig in elkaar. En dat juist maakt dat ik hieraan zulke ambivalente gevoelens overhoud. Aan de ene kant vind ik het prachtig, aan de andere kant stoot het mij af. Een nadeel vind ik ook dat als ik het hele album in één keer luister ik echt wat anders wil. Dat heeft er vooral mee te maken dat de muziek me nergens echt raakt. Kortom, het zijn heel goede muzikanten die heel goede symfo maken maar voor mij is het too much.