PangæaAlbum

Dat de Texaanse groep Pangæa in 2024 na een afwezigheid van 22 jaar een comeback maakt, kun je lezen in de recensie van het album “A Time & A Place” uit 2002, dat opnieuw is uitgebracht. Het was ‘slechts’ de opwarmer voor het nieuwe album “Beowulf”.

Helemaal nieuw is dit album niet. De zeven nummers zijn in 2022 gecomponeerd, in dezelfde periode dat de groep weer bij elkaar kwam en ook de oude cd’s opnieuw werden uitgebracht. Wat betreft het geluid is er twintig jaar na het uitkomen van “A Time & A Place” niets veranderd. De mix van melodieuze rock en old school symfo is nog steeds aanwezig.

Het album handelt over Beowulf. Dat is een legendarisch personage en hoofdpersoon uit de Britse folklore en Noordse mythologie uit het vroegmiddeleeuwse Angelsaksische gedicht met die naam. Het zou een van de oudst bewaard gebleven literaire werken zijn. Het monster Grendel (wie kent dit Marillion-nummer niet) komt overigens uit hetzelfde gedicht.

Het album begint sterk met het uit vier delen bestaande Necromancer van ruim acht minuten. Het eerste deel zit in het straatje van Arena met meerstemmige zang. Het vervolg is een stuk krachtiger en doet wat denken aan Shadowland. Het laatste kwart, het instrumentale The Unknown, betekent een ommekeer van 180 graden met toetsen, gitaar en een slepend hypnotiserend ritme.

Show Me The Way laat een andere kant van Pangæa horen, betrekkelijk eenvoudige en goed in het gehoor liggende melodieuze rock (AOR), met een zoetsappig refrein. Verderop het album komen we met Without You nog een dergelijk nummer tegen. Tomorrow Will Come zit ook in die richting, maar is krachtiger zoals de stijl van Journey en Shadowland. Bij het opvolgende Masquerade veer ik even op, gitaarloopjes en toetsen doen hier sterk denken aan Rush ten tijde van “2112”.

Het meest in het oor springende nummer is Wasape. Hierop wordt niet gezongen, maar zijn de teksten gesproken in de Angelsaksische taal, naar voorbeeld van het gedicht. De sfeer is melodramatisch, met rauwe gitaarriffs en intrigerende drumpartijen. De ruim negen minuten die het nummer klokt, hadden van mij korter gemogen. Het schijfje sluit af met het korte niemendalletje A Month Of Sundays. In vergelijking met het voorgaande valt het volledig uit de toon en is het een smetje op het geheel.

Met “Beowulf” doet Pangæa een poging om zichzelf opnieuw op de progkaart te plaatsen. Volledig overtuigen doen ze mij in de magere 37 minuten niet. Het is alsof de groep niet beseft dat de tijd gedurende hun afwezigheid van 22 jaar niet heeft stilgestaan. Wellicht dat een vervolg mij wel kan overtuigen.