Paola Tagliaferro & La Compagnia dell’EsAlbum

Onlangs was ik in het kader van een recensie in de gelegenheid om de dvd met de registratie van het tribute-concert voor Keith Emerson in Los Angelos te aanschouwen. Een prachtige happening met een groot aantal musici dat een respectvol eerbetoon aan deze maestro bracht.

Terwijl ik dit schrijf ligt er een veel bescheidener eerbetoon aan Emerson’s maatje uit ELP, Greg Lake, voor me. Zoals de meeste lezers wel zullen weten overleed Greg Lake negen maanden na het tragische overlijden van Keith Emerson aan kanker.

In 2012 werd een aantal concerten van Lake’s tour door Italië georganiseerd door Paola Tagliaferro. Lake en Tagliaferro kwamen daardoor met elkaar in contact en hielden dat contact daarna in stand. Na het overlijden van Lake hield de Italiaanse zangeres contact met Regina Lake, de vrouw van Greg. Samen met haar zette ze in 2017 het “Art In Progress Event In Memory of Greg Lake” op. Tevens stimuleerde Regina Lake haar om dit album op te nemen.

In datzelfde jaar formeert Paola ook haar akoestische begeleidingsband La Compagnia dell’Es, wat eigenlijk een thuishonk is voor komende en gaande musici. Paola zelf is een singer/songwriter met een ietwat experimentele inslag, meestal in een akoestische setting.

Wanneer je de tracklist van dit album bekijkt kom je al snel tot de conclusie dat het gezelschap heeft gekozen voor de meer akoestische composities van Lake, niet voor de zwaar symfonische stukken.
Dat de leden van La Compagnia dell’Es niet zomaar een stel muzikanten zijn blijkt al heel snel door de knappe en soms alternatieve, instrumentale invulling van nummers als From The Beginning, Epitaph/Battlefield, maar vooral het pianospel in Take A Pebble van Andrea Zanzottera dwingt veel respect af. Ook de vaak mooie combinatie van viool en hobo geeft een fraaie kleur. Daarnaast wordt de akoestische percussie zeer gedoseerd en daardoor zeer functioneel toegepast. De akoestische gitaar en de harp vormen echter over het algemeen de basis voor de begeleiding, waarin overigens weinig wordt afgeweken van de originele uitvoeringen.

Toch kan ik het album niet als een doorslaand succes bestempelen. De nummers worden in de basis prima gezongen door Taglioferro met een heldere, doch niet al te hoge stem. Daarentegen is het, met de originelen met die prachtige sonore stem van Lake op het netvlies, ontzettend wennen dat deze tracks nu worden gezongen door deze zangeres. Haar duidelijk hoorbare Italiaanse tongval en accent in de uitspraak van Lake’s en Sinfields teksten leiden te veel af van de uitvoering. Misschien was het beter geweest om de teksten in het Italiaans te zingen. Dan had het waarschijnlijk natuurlijker geklonken. Dat is de enige, maar helaas niet te verwaarlozen smet op dit verder zeer sympathieke en instrumentaal zeer fraai uitgevoerde eerbetoon.