Parallels Album

De Progwereld-genesis, om maar een bijbelterm te gebruiken, van het album “Exodus” van de Zweedse groep Parallels was voormalig Progwereld-recensent Joost Boley, die op 10 april 2024 helaas te vroeg overleed. Deze muziekliefhebber in hart en nieren adviseerde mij naar deze (voor mij tot dan onbekende) groep te luisteren. Zo gezegd, zo gedaan. Althans dat dacht ik, want zelfs met zoekmachines Google, Bing en Yahoo! bleek de juiste groep Parallels zeer lastig te vinden. Totdat ik op de Facebook-pagina van de groep stuitte, waarop de bandnaam Parallels overigens niet voorkomt.

Verder onderzoek en contact met Torbjörn Carlsson leerde dat Parallels uit Stockholm komt en bestaat uit het trio Ulrik Arfurén (zang, basgitaar), Anders Börjesson (gitaar, zang) en Torbjörn Carlsson (toetsen). Omdat de bezetting nog niet compleet is, maakt men gebruik van twee verschillende gastdrummers. Met hulp van een handvol vrienden en familie werd het eerste album “Exodus” opgenomen.

Rode draad op dit 68 minuten klokkende album is een jong echtpaar dat vanwege oorlog in hun vaderland noodgedwongen van elkaar gescheiden wordt. Worden ze ooit nog met elkaar verenigd? Zien ze elkaar nog terug? Zonder dit met zoveel woorden te noemen ligt een verwijzing naar de oorlog in Oekraïne voor de hand. De in het Oekraiens gesproken intro en outro van het album duiden daar op.

Parallels maakt goed in het gehoor liggende neo-prog die veel mensen zal aanspreken. In het bijzonder de liefhebbers van de Scandinavische groepen Magic Pie, Wonderland, Morild en Adventure, maar ook Arena en Silhouette. Het knappe aan het album vind ik dat alle composities goed doordacht zijn. Er is een prettige afwisseling tussen vocale en (lange) instrumentale stukken. De overgangen zijn logisch en kloppen. Daarnaast blinkt de muziek uit door openheid en transparantie. Het is letterlijk en figuurlijk een verademing dat niet ieder gaatje wordt opgevuld met een plichtmatig riedeltje, solotje of toetstapijtje. De kalme opener The Beginning is daar een goed voorbeeld van. Op het eerste gehoor is er niets nieuws onder de zon, maar een goede luisteraar valt de subtiele overgangen op. Steviger gaat het eraan toe in The Escape. De gitaarriffs zijn wat puntiger en de zang van Ulrik Arfurén komt goed tot zijn recht. Net als het meeslepende toetsen- en gitaarwerk dat alom aanwezig is. Het is niet vernieuwend, verre van dat, maar smaken doet het des te beter.

Goed getimed is You’ve Got To Run. Het is een rustig nummer dat vanwege de zang, met gastrollen voor de zangeressen, en het gitaarspel enigszins doet denken aan Pink Floyd. Het nummer gaat over de vlucht uit het eigen land, waardoor de dramatiek er vanaf druipt. Na het melancholische One More Road wordt op Fields Of Despair de Arena-vlag gehesen met ongecompliceerde neo-prog, waar de Zweden hun eigen sausje overheen gieten, zoals het fluitspel van Stina Wernersson. De liefhebber van lange intro’s wordt hier ruim vier minuten op zijn wenken bediend.

Een van de betere nummers op dit toch al hoogstaande album vind ik Not Alone, dat in twee delen uiteen valt. Part 1 klokt tegen de negen minuten en begint met ontspannen pianospel en zang van Ulrik Arfurén en Anders Börjesson. Zowel zang als muziek voeren je mee op reis door het mooie neo-progland met talloze tempo- en sfeerwisselingen. Exact halverwege lijkt het nummer afgelopen, maar volgt een doorstart die vol met muzikale goodies zit, zoals een vet duel van toetsen en gitaar en een Pink Floyd-achtig vocaal stuk van de zangeressen.

Part 2 is het laatste nummer en tevens vier minuten klokkende outro van het album.

Daaraan voorafgaand passeerden de relatief korte, maar niet minder mooie, nummers Forgotten, Darkness en het wederom knap getimede instrumentale Sea Of Death. Say Hello (On Solid Ground) verzet de bakens in een hoopvolle sfeer met zang die sterk doet denken aan die van Edward Reekers. Halverwege volgt een overgang naar een gevarieerd en stevig Magic Pie-achtig stuk.

“Exodus” verveelt ondanks de speelduur van 68 minuten geen seconde. Dat vind ik knap. De zeer gevarieerde en toegankelijke muziek, alsmede de goed getimede overgangen maken dat je van begin tot eind aangehaakt blijft. Parallels levert een debuutalbum van grote klasse af dat veel belooft voor de toekomst.

Meer weten over Parallels? Torbjörn Carlsson stelt zichzelf en de groep hier nader voor.