Pattern-Seeking AnimalsAlbum

De heren van Pattern-Seeking Animals hebben blijkbaar geen gebrek aan inspiratie want “Friend Of All Creatures” is al het vijfde album in zes jaar tijd. Eerlijk gezegd vind ik de kwaliteit van de albums wat wisselend, maar het laatste album “Spooky Action At A Distance” eindigde in mijn jaarlijstje van 2023. Deze cd combineerde fijne Amerikaanse prog met frisheid en toegankelijkheid. En om maar met de deur in huis te vallen: het is vooral die frisheid die ik mis op het nieuwe album.

Waar de Spooky Action nummers had die in je brein nestelden, blijven de songs nu wat op afstand staan (bij mij dan). Is het dan een slechte cd? Nee, zeker niet. Ook nu krijg je wat je kunt verwachten van deze band: professioneel gespeelde melodieuze prog; behoorlijk gevarieerd, toegankelijk en een tikje gelikt. Wat mij verder opvalt is dat de stem van Ted Leonard steeds meer op die van Peter Nicholls van IQ gaat lijken…

Het album begint met Future Perfect World. Bijna tien minuten goed gespeelde prog, maar het klinkt ook al wel erg bedacht. Voor mij is het juist die bedachtheid die mij als luisteraar op afstand zet. Het lange Another Holy Grail klokt ruim twaalf minuten en begint met een AOR-achtig gedeelte. Een lang proggy instrumentaal gedeelte volgt, waarin de nodige Spock’s Beard-referenties te horen zijn. Het is zeker mooie muziek, maar het ‘haakt en raakt’ niet. Tenminste niet ondergetekende. Ik vind het bombastische en theatrale gedeelte wel mooi.

Met het kortere Down the Darkest Road ga ik voor het eerst op het puntje van mijn stoel zitten. Leonard komt met een echt mooie zanglijn en ik houd van de sentimentele popbenadering. Ook In My Dying Days is vooral toegankelijke progpop met een folky en western touch. Leuk liedje wel, maar meer ook niet. Dat geldt ook voor het nummer Days We’ll Remember. Het is niet slecht, maar ook niet memorabel. Het nummer The Seventh Sleeper vind ik in het begin wat saai, maar na het instrumentale gedeelte bloeit het nummer open en heeft het een mooie finale.

Het album eindigt met het Words of Love Evermore. Wederom de combinatie van AOR/prog en een Tony Banks-achtige toetseninterruptie. Mooi stukje muziek hoor, maar voor mij teveel hoofd en te weinig hart.

Deze ‘patroonzoekende dieren’ zijn ‘vrienden van alle schepselen’ en dat is natuurlijk heel sympathiek. En “Friend Of All Creatures” is op zich een plaat  waar muzikaal gezien weinig mis mee is. Maar ik mis ik passie en frisheid. En de wens om de muziek steeds opnieuw te horen. Het lijkt mij voor de band een goed plan om in een net wat trager tempo albums uit te brengen, zodat er net wat kritischer naar het materiaal gekeken kan worden. Ik had hier eerlijk gezegd veel meer van verwacht.