Pattern-Seeking AnimalsAlbum

Nadat Spock’s Beard zijn activiteiten in 2018 op een laag pitje zette, formeerden drie van de vier  bandleden, samen met producer John Boegehold, de groep Pattern-Seeking Animals. Het titelloze album sloeg aan, waardoor men besloot als band door te gaan. Krap een jaar na “Only Passing Through” ligt er alweer een opvolger klaar.

Over de muziek van Pattern-Seeking Animals lees ik weleens dat de nummers niet beklijven of blijven hangen. Maar dan moet je toch echt naar een ander genre luisteren. Hoe dan ook, Pattern-Seeking Animals heeft het op dit vierde album prima voor elkaar. Op de eerste twee albums was het vooral zoeken naar een identiteit. Voorkomen moest worden dat men een rip-off zou worden van Spock’s Beard. Die identiteit werd op het derde album zichtbaar. Dit vierde album, met de welluidende titel “Spooky Action At A Distance”, is bingo.

Elk van de tien nummers heeft zijn eigen schoonheid. Daarnaast wordt je als luisteraar regelmatig blij verrast met originele vondsten en leuke wendingen. Daarbij helpen onder meer de instrumenten mandoline en de Zuid-Amerikaanse variant van dit snaarinstrument, de charango, waarvan John Boegehold gebruik maakt. Opener The Man Made Of Stone laat dit gelijk al horen. Het is een toegankelijk, melodieus en verfrissend nummer waarin de licht doorleefde zang van Ted Leonard mooi tot zijn recht komt. Naast zijn niet geringe vocale kwaliteiten schittert hij ook op gitaar. Het nummer klokt zeven minuten, maar verveelt geen seconde. Net zomin vervelen doet het originele Window To The World, dat gebouwd is op een aanstekelijk ska ritme. Leonard onderscheidt zich letterlijk met vocale hoogstandjes.

Ook What Waitz Me dingt mee naar de originaliteitsprijs dankzij een intro met basgitaar, charango, Mellotron en tal van muzikale vondsten. Ieder album van de groep kent een zogenaamde epic. De epic op dit schijfje heet He Once Was en duurt ruim twaalf minuten. In het licht pastorale intro horen we fluitspel en weet men een compleet andere sfeer neer te zetten. Na een stuk waarin Leonard op de achtergrond vocaal wordt ondersteund, volgt een lang instrumentaal middenstuk waarin enorm veel gebeurt. Fluitspel zorgt voor licht Keltische invloeden, maar is niets vergeleken bij het eveneens lange outro met een fraaie gitaarsolo van Leonard, aangevuld met saxofoon. Ja mensen, de lat ligt hoog.

De somber klinkende ballad Underneath The Orphan Moon, met een complete strijkerssectie, gaat vooraf aan het vrolijke en optimistische Clouds That Never Rain. Liefhebbers van Mellotron komen aan hun trekken en het solide ritmetandem Dave Meros/Jimmy Keegan laat nadrukkelijk van zich horen. Somewhere North Of Nowhere is een rechttoe rechtaan prognummer met stukken die doen denken aan The Flower Kings ten (memorabele) tijde van Tomas Bodin.

Ik schreef het al eerder, veel wat je hoort is origineel en verveelt niet. Dat gaat zeker op voor Summoned From Afar. Dat Boegehold veel meer in zijn mars heeft dan het produceren van muziek, laat hij horen. Het is afwisseling troef, mede door het gebruik van de mandoline. Het album sluit af met het rustige en gevoelige Love Is Still The Light.

Op “Spooky Action At A Distance” hoor je een groep die barst van het zelfvertrouwen. De sterke elementen van eerdere albums zijn aangevuld met nieuwe en originele muzikale vondsten. Als het aan mij ligt blijft Spock’s Beard nog even in ruste. De ruimte die deze groep achterlaat wordt immers moeiteloos ingevuld door Patter-Seeking Animals.