Het was alweer best een tijd stil rondom de Engelse neo-prog formatie Pendragon. Vier jaar na “Not Of This World” is de band eindelijk terug met een nieuw studioalbum. Nick Barrett heeft de vervelende perikelen rondom zijn scheiding (waar het vorige album om draaide) achter zich gelaten en kon met frisse zin aan het nieuwe album werken.Op zijn website gaf hij aan dat de muziek op “Believe” wat anders zou klinken dan we gewend zijn. En er zijn inderdaad wel wat veranderingen te vinden. Zo klinkt de muziek veel directer en wat steviger, experimenteert Barrett meer met nieuwe geluiden en zijn de vaak spectaculaire en frisse toetsensolo´s van Clive Nolan verdwenen. De gitaar van Barrett heeft een nog prominentere rol gekregen en zo begint Pendragon steeds meer een Nick Barrett-show te worden.
Het titelnummer waarmee de cd opent is niet meer dan een langgerekte intro, maar wel een heel vette intro! Dreigend toetsenspel en donkere geluiden zorgen voor een prettig onbehagelijk gevoel. Een vrouwenstem zingt vage klanken op een zweverige toon en roept Dancing With Wolves-achtige beelden op. Dan krijgt het geheel een futuristisch toontje met wahwah gitaargeluiden en een computerstem gevolgd door een stem die ons uitnodigt naar de dansvloer te gaan. Yeah right, alsof Pendragon dansmuziek maakt!
Met No Place For The Innocent krijgen we het eerste echte nummer voorgeschoteld en ik moet meteen zeggen dat dit naar meer smaakt. Het verloopt lekker up-tempo en doet verrassend fris aan. De melodie en het refrein zijn pakkend en blijven nog lang hangen. De gitaar van Barrett klinkt wat feller en doet het nummer veel goed. Barrett´s stem klinkt sterk. Bij het vorige album had ik nogal wat commentaar op zijn zang, maar toen zong hij vaak geforceerd en op het randje van zijn kunnen, nu zingt hij minder geforceerd en meer ingetogen en dat bevalt prima. Dit nummer gaat het live ongetwijfeld heel goed doen.
The Wisdom Of Solomon opent weer met die klagerige vrouwenzang, waarna Barrett een prachtige gitaarsolo speelt die wel een beetje doet denken aan het begin van Octavarium van het gelijknamige Dream Theater album. Dan doet snel akoestisch gitaarspel zijn intrede en krijgt het geheel een Spaans tintje. Clive Nolan tovert weer wat mooie en vooral sfeervolle geluiden uit zijn arsenaal en vult het nummer zo mooi op. Het is bijzonder jammer dat zijn rol zo veel kleiner is geworden op dit album. Het is niet dat je naar zijn spel moet zoeken, maar een paar solo´s waren toch echt meer dan welkom geweest. Barrett daarentegen soleert er lekker op los en dat is natuurlijk ook geen straf om naar te luisteren.
The Wishing Well is de epic van het album. Ruim 21 minuten muziek verdeeld over vier stukken. In het eerste deel hoor je alleen zacht toetsenspel en koorzang en neemt Nick Barrett ruim de tijd om een enorm verhaal af te steken. Hij doet overdreven veel zijn best om emotioneel over te komen. Wat een gezwets! “Please! Always follow your heart, I beg you!”… mag ik een teiltje?
Het tweede deel So By Sowest klinkt gelukkig beter en daar zingt Barrett gelukkig ook weer gewoon. De melodie is een beetje wals-achtig zoals Pendragon wel vaker doet. Ook hier heeft de gitaar weer een grote rol en soleert hij regelmatig synchroon met de zang. Ook in het derde deel is de akoestische gitaar veel te horen. Het tempo van het nummer wordt steeds meer opgeschroefd, dan volgt er een instrumentaal stuk met fel gitaarspel en allemaal stemmen die door elkaar heen blèren. Aan de ene kant geeft dat een beklemmend sfeertje, maar irriteert het ook. Dan breekt het geheel open en volgt er een mooie gitaarsolo. Fudge Smith drumt echt geweldig hier trouwens, strak en inventief. Het laatste deel vind ik nog het mooist en dat komt met name door het geweldige gitaarspel van Barrett. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit nummer als epic is mislukt, daarvoor ontbreekt het aan samenhang, spanning en een sterk (terugkerend) thema om te kunnen boeien.
Ik verdenk Barrett er van veel naar Enigma te hebben geluisterd. De indiaanachtige vrouwenzang aan het begin, het gebruik van die stemmen en in Learning Curve hoor je een steeds kort aanzwellende fluit, dat alles doet toch wel heel sterk denken aan de muziek van Michael Cretu. Learning Curve valt ook weer op door de prachtige slepende typische Nick Barrett gitaarsolo’s, maar het nummer zelf maakt niet echt veel indruk op me. Ook het afsluitende nummer The Edge Of The World komt een beetje zoutloos op me over. Er zit een heel sfeervol stuk in het nummer met mooie, licht galmende, percussie en zacht toetsenspel waarna Barrett een mooie en lange solo laat horen. Toch ben ik na negen nummers wel op het album uitgekeken eigenlijk.
Volgens Nick Barrett was het met dit album ‘erop of eronder’. Ik twijfel er niet aan dat het ‘erop’ is geworden voor de band. Daarvoor heeft de band genoeg (trouwe) fans. Persoonlijk vind ik het ook dat het ‘erop’ is geworden, maar dan wel met de hakken over de sloot. “Not Of This World”, “The Maquerade Overture“, “The Window Of Live” en “The World” waren stuk voor stuk neo-prog pronkstukjes. Dit album kan zich daar echt niet mee meten. “Believe” is een tegenvaller en het minste Pendragon album tot nu toe.
Maarten Goossensen