Bardens, PeterAlbum

Voor de argeloze Camel fan lijkt het alsof Peter Bardens voor Camel zijn carrière is begonnen met deze soloplaat. Wat een vlugge blik in de proggeschiedenisboekjes echter leert is dat hij bij het verschijnen van “The Answer” in 1970 al een hele loopbaan achter de rug had. Voor trendwatchers in 1973 moet Bardens een persoon hebben geleken die in zijn nadagen nog even een redelijk succesvolle groep tevoorschijn toverde. Een soort Roine Stolt avant la lettre of zo.

Hij begon al in de vroege jaren ’60 met Hamilton King’s Blues Messengers (waar ook Kinks-zanger Ray Davies even lid van was), speelde daarna met Mick Fleetwood (later Fleetwood Mac) in The Cheynes, en vervolgens in Van Morrison’s band Them. Daarna richtte hij zijn eigen groep op, The Peter B’s, met opnieuw Mick Fleetwood, maar ook gitarist Peter Green, dat transformeerde tot Shotgun Express, en daarvan was Rod Stewart even de zanger. Toen dit in april 1967 tot een einde kwam, ging Bardens via Julian Covey And The Machine en The Mike Cotton Sound naar weer een eigen band, Village. In deze hoedanigheid werd een single opgenomen, waarvan beide kanten nu op deze door Esoteric Recordings uitgebrachte remaster terecht zijn gekomen.

Wat voor plaat is “The Answer” nu eigenlijk?

I must be stoned again, wordt gezongen in I Can’t Remember, en dat geeft uitstekend de aard van deze plaat aan. Het bewijs dat er flink gerookt is, klinkt overduidelijk rond de acht minuten, als één van de muzikanten daadwerkelijk een blow aansteekt. Misschien is het inschenken van dat glas water in Supertwister van Camel daar weer een verwijzing naar, trouwens.

De plaat is dus redelijk oeverloos, dat zal duidelijk zijn. Er zal veel gelachen zijn in de studio, maar gelukkig wordt er ook uitstekend gemusiceerd. Vanzelfsprekend is de plaat een enorm kind van zijn tijd, en erg gedateerd. Het constante gebruik van conga’s, door ene Rocky, maakt dat de plaat soms wat Santana-achtig overkomt, terwijl door de aanwezigheid van Peter Green (niet vermeld op de hoes, maar alom vertegenwoordigd op alle tracks) de muziek ook wat meekrijgt van de eerste bezettingen van Fleetwood Mac. Overigens is het een misverstand dat Andy Gee, de andere gitarist van deze plaat, een pseudoniem is van Peter Green (1).

Voor Camel fans is de plaat tenslotte bekend vanwege Homage To The God Of Light, een ruim 13 minuten epos, dat in live-uitvoeringen wel over de 20 minuten kwam, en behoorde tot de vaste setlist van de vroegste Camel optredens en in die hoedanigheid ook voorkomt op de remaster van “Camel” (1973). Hoewel velen dit nummer zien als hoogtepunt van de plaat, doe je daarmee de overige tracks te kort. En feitelijk is Homage To The God Of Light niets meer dan een nogal lange, maar wel erg lekkere, jamsessie.

Of deze opnieuw met zorg samengestelde remaster door Camelfans moet worden aangeschaft, is dus een kwestie van (ruime) smaak. Alleen Homage To The God Of Light lijkt nog enigszins op Camel, de rest is meer van het arty, progressieve blues-achtige stonerrock waar deze tijd patent op lijkt te hebben. Het is wel allemaal van hoog niveau, en het orgelspel van Bardens wordt slechts naar de kroon gestoken door het fabelachtig sterke gitaarspel van Peter Green.

Noot: (1) zie http://ledge.fleetwoodmac.net/showthread.php?t=38907 en verder http://www.trcjt.ca/ap960/lizzy2/andy_gee.html.

Markwin Meeuws