Swart, PeterAlbum

Na het album “The Couch” met vooral veel kabbelende luisterliedjes keert schepper Peter Swart na vijf jaar terug naar een science fiction achtig conceptalbum. “ODERAN” is gebaseerd op de trilogie “Kroniek van ODERAN”, geschreven door, inderdaad…Peter Swart.

Zijn vorige sciencefiction album, “Rofloré” uit 2009, was gebaseerd op het gelijknamige boek van Peter van der Laan, met wie Swart al jaren samenwerkt. Uit die samenwerking kwam de band Morphosis voort die actief was van 1975 tot 2006. Tot zover de inleidende laserbeschietingen.

De ‘Kroniek van ODERAN” handelt over de eerste koloniale missie met het ruimteschip The Spyral naar de planeet Oderan die helaas minder herbergzaam blijkt te zijn dan verwacht. De missie bestaat uit een team van ruim honderd personen, geleid door een wetenschappelijke staf van negen mensen, ieder uit een ander vakgebied. Tijdens de reis naar de planeet blijkt al dat er weinig eenheid heerst onder de missieleden, hetgeen tot een turbulente reis leidt. Daarnaast blijken de omstandigheden op Oderan niet uitsluitend gunstig te zijn en de missieleden soms met vijandige wezens worden geconfronteerd.

Genoeg stof voor een wervelend symfo-album met het nodige instrumentale vuurwerk zou je zo denken. Wie het werk van Peter Swart kent weet echter ongetwijfeld dat hij geen aanhanger van die stijl is. Hij is meer van het rustige, fraai verzorgde…
Zo schotelt hij ons een Jean-Michel Jarre-achtig klankbeeld voor waarbij zijn verzorgde gitaarspel een mooie aanvulling vormt op alle synthesizers en elektronische drums en percussie. Hij schuurt daarbij regelmatig tegen Ambient en New Age aan.

Zijn melodieën zijn over het algemeen vrij eenvoudig en liggen prettig in het gehoor. Daarbij valt op dat ze veelal uit korte, breed uitgesponnen, motiefjes bestaan die vaak een dalende lijn volgen. Hij weet ook soms verschillende melodieën op een fraaie wijze met elkaar te verweven.

Geen enkele track roept muzikaal echter een associatie op met onheilspellende gebeurtenissen of kwaadwillende personen of wezens. Misschien dat het nummer Disruption met zijn felle drums en staccato motiefje in het begin nog iets van dreiging oproept. De opgewekte melodie die daarop volgt gooit echter meteen roet in eten. Hetzelfde geldt voor Oderani Forces. Wat dat betreft dekt de muziek niet bepaald de lading.
In The Tears Of Tara zingt Swart op het eind twee strofes op dezelfde wijze als op “The Couch”: zeer ingetogen en bijna fluisterend. Dat is de enige vocale bijdrage op dit album.

“ODERAN” klinkt goed verzorgd met warme synthesizerklanken en een hoog melodieus gehalte. Daardoor zou het album uitstekend dienst kunnen doen als achtergrondmuziek voor het lezen van een boek of een meditatie. Het verhaal uit de kroniek komt echter geen moment tot bloei in de muziek. In die zin is “ODERAN” vergelijkbaar met “The Couch”, hoewel de muziek van een geheel andere planeet is.