Philhelmon is zoals bekend verondersteld het alter ego van de Nederlandse muzikant Henk Bol in samenwerking met de Amerikaan Ky Fifer. Zowel het eerste album “Enjoy It While It Lasts” uit 2012 als “Perpetual Immobile” uit 2018 ontvingen lovende recensies. Ook van Progwereld. Met het voorliggende album “Into The Mist Of Time” realiseert Philhelmon een trilogie. Een trilogie die nooit zo was bedacht, laat staan dat Henk Bol in 2012 kon vermoeden dat het twaalf jaar later ooit zover zou komen.
Diverse omstandigheden waren er debet aan dat het opnieuw zes jaar duurde om het album af te ronden. Maar het was het wachten (meer dan) waard. Evenals op de voorgaande twee albums zijn diverse nationale- en internationaal met Bol bevriende musici wederom bereid gevonden om hun medewerking te verlenen. Dat is op zich al een Houdini-act, want hoe zorg je ervoor dat je het Philhelmon-geluid niet uit het oor verliest? Nou, lees en – liever nog – luister maar.
Het openings- en tevens titelnummer Into The Mist Of Time zet je als luisteraar gelijk rechtop. Een intro zoals deze naar mijn smaak hoort: gelijk vol erin met stevige toetsen en gitaar en wat later een schurend orgeltje. De zang van Fifer, die regelmatig gedubbeld is, is herkenbaar. Op gitaar hoor je op het album verschillende gitaristen. Hier is Greg den Hartog de man die zorgt voor goed getimede melodieuze solo’s. Ook aan de outro is veel zorg besteed met niet een, twee, drie, maar vier slotakkoorden. Zalig. Carousel is een liedje dat gaat over de keuze om je eigen leven te leiden in plaats van het leven dat de maatschappij verwacht. Het is een mix van pop en rock met een optimistische sfeer en zeker niet bestemd voor de sombermansen (of juist wel?). De zang van Fifer, afgewisseld met Marlou Vriens, klopt en als kers op de taart horen we Ton Scherpenzeel met een zalige toetsensolo.
In een geheel andere sfeer voltrekt zich het relatief korte A Piece Of The Machine, dat gaat over de sleur van het werkende leven. Er is veel aandacht besteed aan de zang, die zeer afwisselend is. Het nummer is geschreven en van tekst voorzien door Fifer, die tevens piano, gitaar, basgitaar en drums voor zijn rekening neemt. Het bevestigt dat zijn rol op dit album groot is. Dat geldt ook voor Diamond Eyes, waar de zang en sfeer doen denken aan The Moody Blues. Als gast maakt Hans Holema zijn opwachting met een toetsen- en gitaarsolo.
Shades Of Autumn – Winter Storm bestaat uit twee delen en is volledig instrumentaal. Het is gebaseerd op een gedicht van drummer Mels Bol (geen familie), dat in het cd-boekje is opgenomen. Je hoort saxofoon en fluit, gespeeld door Pjotr Jurtschenko en op gitaar John Voorbrood, wiens stijl doet denken aan die van Mark Bogert. Na een brug met fluit beland je in het tweede deel, dat een stuk frivoler is. Dat komt mede door het (elektronische) drumwerk van Marco Minnemann. Op A World Encased In Glass, dat gaat over de virtuele wereld, AI en social media, horen we naast Minnemann nu wel Bogert in een gastrol. De sfeer is donker en de opbouw en structuur maken dat het nummer bij mij meer tijd nodig had om te beklijven.
Dreamtime gaat over herinneringen in het algemeen en mensen in het bijzonder. Het is het eerste rustpunt met zang van Fifer en Vriens. Richting het eind wordt het vuur ontstoken met een fraaie gitaarsolo van Bol, die op dit nummer met uitzondering van drums alle instrumenten speelt. Na het korte Burning Bridge, dat ik door de mix van pop en rock een typisch Philhelmon-nummer vind, volgt Dreams Without An End. Beste luisteraar, ga hier eens goed voor zitten. Het is met ruim vijftien minuten de eerste (en enige) epic uit het oeuvre van Philhelmon en in alle opzichten een kunststuk. Het thema is zwaar, want het gaat over eindeloos dromen, een nachtmerrie van beelden, als een plaats van troost voor verloren dierbaren. In vijf niet afzonderlijk geïndexeerde delen komt alles voorbij wat progrock mooi maakt. Een intro in retrostijl à la Emerson Lake & Palmer, ruig klinkend gitaarspel, tegendraadse drumpatronen (door Magnus Brandell), een licht onheilspellende sfeer en uiteenlopend toetsenwerk, waarbij ik de solo’s van Alessandro Bertoni en Bol op Moog speciaal benoem.
Na deze prachtige, maar tegelijk energieslurpende epic heeft je hoofd rust nodig. Hoe perfect getimed volgt het hemels mooie Time Flies. Het volledig instrumentale nummer is opgedragen aan Nick Oosterhuis, die in 2021 overleden is en een goede vriend was van Bol. In het boekje staat de tekst van een sonnet, geschreven door Martin Vermeulen, een andere vriend. Niet onvermeld mag Cleem Determeijer blijven met zijn inbreng op piano en prachtige orkestrale arrangementen. In eenzelfde sfeer wordt het album afgesloten met She, met wederom pianospel van Determeijer.
“Into The Mist Of Time” vind ik het beste album dat Bol en Fifer (met tal van meewerkende artiesten) als Philhelmon hebben uitgebracht. Net als voorgaande twee albums is de vormgeving en het artwork (met een beetje hulp van AI) om door een ringetje te halen. Hoe kan het ook anders met het beroepsmatige verleden van Bol.