Pink FloydConcert

Het werd al maanden geleden aangekondigd: “Pink Floyd at Pompeii – MCMLXXII”, de baanbrekende film uit 1972, geregisseerd door Adrian Maben, keert terug in de bioscoop, nu digitaal geremasterd in 4K van de originele 35mm-beelden met verbeterde audio. Pink Floyd tijdens een intiem concert zonder publiek, gefilmd in oktober 1971. Maar ook zeldzame kijkjes achter de schermen van de band die in Abbey Road Studios Londen aan “The Dark Side of the Moon” werkt. Dit is de director’s cut van circa 1,5 uur, alweer versie vijf, na de originele film van regisseur Adrian Maben uit 1972, de re-release uit 1974, de dvd uit 2002, en de Blu-ray uit 2016. Dus op naar de Rotterdamse bioscoop Kino waar de eerste vertoning op 24 april jl. zou plaatsvinden.

Het blijft een vreemde verzameling van beelden, soms lukraak achter elkaar gemonteerd, althans zo lijkt het. Het oude Romeinse amfitheater in Pompeii, de Abbey Road studio en kantine, de Vesuvius vulkaan, mozaïeken en ruïnes van de oude stad, niet noodzakelijk in die volgorde. De wandeling van de heren langs de randen van de vulkanische krater komt zelfs meerdere keren voorbij. Blote mannen met gitaren en drums in de eeuwenoude arena, in de hitte en de stof. Met een muur aan apparatuur achter zich en een kleine crew aan cameramensen voor zich.

De meest grappige scènes komen uit de kantine/het restaurant, waarschijnlijk in Londen. De gesprekken tijdens de lunch en de interviews met de individuele leden maken een scherp inzicht in de achtergronden en drijfveren van de band mogelijk. Zo bezweert Dave Gilmour dat drugs geen rol spelen bij de totstandkoming van de albums, neeee. Het ontlokt een lachsalvo aan het bioscooppubliek dat verder muisstil blijft. Roger Waters wordt door iemand “Almachtige God” genoemd en Nick Mason zegt met stalen gezicht dat “geld geen enkele rol speelt binnen de band.” Daarnaast zijn er behoorlijke discussies te zien over productie en muziek met een leidende rol voor Almighty God Waters. Ook grappig zijn de beelden van Mademoiselle Nobs, de klaaglijk jankende Russische wolfshond, bij Gilmours bluesy mondharmonicaspel.

Vier jonge mannen, circa midden twintig, een hechte vriendengroep, zeurend om appeltaart zonder korst. “Nee, we maken niet meer zoveel ruzie tegenwoordig, we vermijden bepaalde onderwerpen.” Met de kennis van nu des te opmerkelijker. De film van het optreden in de arena van Pompeii laat vooral veel beelden van drummer Mason zien, opmerkelijk genoeg. Daarentegen is er relatief weinig gitaar in beeld, vrijwel geen enkele close up, hoewel zeker drie cameramensen op Gilmours lip staan, vreemd. Wright komt er helemaal bekaaid vanaf, maar de shots van Waters in de weer met de gong tegen een ondergaande zon zijn iconisch. Muzikaal springen Echoes en One of these Days eruit.

Applaus na afloop, dat komt niet vaak voor in een bioscoop. De vertoning is verplaatst vanuit de kleine naar de grotere zaal 1, de ruimte is helaas niet uitverkocht. Veel jongeren van 30/40 jaar opmerkelijk genoeg, de band blijkt ook de jongere generaties aan te spreken, een goed teken. Het monnikenwerk om kleuren en geluid perfect te krijgen betaalt zich uit. Vooral de soundtrack in de 5.1 mix van Steven Wilson is een waar genot om naar te luisteren.

De film biedt een interessant inkijkje in een band onderweg naar wereldfaam, de eerste contouren van “The Dark Side of the Moon” zijn al zicht- en hoorbaar in de beelden van de studiosessies uit 1972. Geluidsexperimenten met synthesizers en slidegitaar zijn legio te aanschouwen, de psychedelische periode is net voorbij en de band probeert zich te ontworstelen aan het (drugs)imago van de London underground scene. Zeker de moeite waard, Pink Floyd op het grote scherm met topgeluid, een absolute aanrader voor de fans van progressieve rockmuziek.