PliniAlbum

Ik heb een zwak voor “doe-het-zelf”-artiesten zoals Australisch multitalent Plini. Hij noemt zichzelf bescheiden een “slaapkamermuzikant”, wat in de praktijk betekent dat hij volledig onafhankelijk opereert. Componeren, gitaar spelen, produceren en publiceren: het gebeurt allemaal vanuit zijn thuisstudio in Sydney. Compromisloos en eigenzinnig, ik hou er wel van. Ik zou alleen al daarom graag willen dat de ruim twintig minuten van deze ep me meer raken dan het geval is.

Dat betekent niet dat “Mirage” een krakkemikkig of amateuristisch stukje huisvlijt is, integendeel. Qua muzikale uitvoering en productie valt er weinig te mekkeren. Plini-kenners weten wat ze kunnen verwachten: progrock en (een klein beetje) progmetal komen in de vijf instrumentale composities voorbij, maar ook fusion, jazz en een dozijn andere muziekstijlen. Plini’s geluid is nog steeds sterk beïnvloed door Joe Satriani, al klinkt hij allesbehalve traditioneel. Zo komt er geregeld een djentriffje voorbij, en zijn artiesten als Animals As Leaders en Intervals niet voor niets (tour)maatjes.

Plini heeft de laatste jaren toch al weinig te klagen gehad over waardering binnen de muzikantenwereld: samenwerkingen met aansprekende namen, hoge posities op ranglijsten van proggitaristen, loftuitingen van niemand minder dan Steve Vai. Zijn muziek is dan ook ietwat oneerbiedig te omschrijven als “muzikantenmuziek”, en het zou me allerminst verbazen als “Mirage” in die kringen weer juichend ontvangen wordt. Mij doet deze plaat helaas minder. Ik mis simpelweg pakkende melodieën, memorabele passages, catchy hooks.

Dat zit hem niet direct in het genre of de puur instrumentale aanpak. Eerdere Plini-albums “Handmade Cities” en “Impulse Voices” kwamen weliswaar niet in de buurt van mijn jaarlijstje, maar bevatten meer ideeën en riffs die de aandacht trokken en zich in je hoofd nestelden. Op “Mirage” lijken atmosfeer en “vibe” prioriteit gekregen te hebben boven melodie en structuur. Het is eerder een collectie geluidslandschappen dan een plaat vol liedjes. Het geheel doet daardoor soms nogal geïmproviseerd aan. De afwezigheid van traditionele songstructuren zal een meer ambitieuze luisteraar wellicht juist “progressief in de ware zin des woords” noemen, maar voor mij blijft het allemaal net te abstract en afstandelijk.

Het nummer Still Life is daarvan een kenmerkend voorbeeld. De song is weer voorbij voor ik er erg in heb, en niet op een goede manier. De bijdrage van Tosin Abasi (Animals As Leaders) springt er niet uit; zonder de video op YouTube had ik me waarschijnlijk niet eens gerealiseerd dat we met een gastsolo te maken hebben. De basgitaar en drums doen hier misschien wel interessantere dingen dan de gitaren, en da’s gek genoeg geen uitzondering op “Mirage”.

Afsluiter Ember is de sterkste track van het vijftal op de ep. Ook deze compositie bevat een middenstuk dat niet helemaal lijkt aan te sluiten bij de rest van het nummer, maar daaromheen gebeuren mooie dingen. Het begin klinkt aanstekelijk en bevat een fascinerende Keltische dansmelodie, en de laatste twee minuten zijn heerlijk. Hier horen we eindelijk een jankende gitaarsolo boven een knallende riff, terwijl ook de beginmelodie nog even voorbij komt piepen. Gaat die vinger op de valreep toch nog richting repeatknop.

Je kunt altijd tegenwerpen dat “de recensent deze muziek onvoldoende begrijpt om haar op waarde te schatten”, en daar zit misschien wat in. Ik heb waardering voor wat Plini op “Mirage” presenteert. Het is virtuoos, zonder in muzikale masturbatie te verzanden. Het is complex en dwars. Het is knap en indrukwekkend. Maar uiteindelijk beklijft en emotioneert het te weinig. De titel van centrale track Still Life is wat dat betreft onbedoeld treffend: ik kan een stilleven bewonderen vanwege de vaardigheid en het vakmanschap van de artiest, maar uiteindelijk mis ik hartstocht en emotie in de compositie.