PolisAlbum

Vorig jaar waren we op vakantie in het grensgebied van het voormalige West- en Oost Duitsland. We reden langs een festivalterrein. Ik was eigenlijk wel benieuwd welke bands op zouden treden (er zou maar een progband tussen zitten). Eenmaal terug in het vakantiehuisje zocht ik het op. De bands waren mij totaal onbekend, en ook in de line-ups van vorige edities was het speuren naar bekende namen. Nu zegt dat zeker niet alles, aangezien ik me vooral concentreer op wat op symfogebied speelt. Maar toch.

In de bio die bij de cd “Weltklang” van Polis is geleverd, wordt gesteld dat het nog steeds zo is dat bands uit het voormalige Oost-Duitsland vaak niet verder komen dan de lokale scene. Deze release moet daar verandering in brengen. Of dat ook daadwerkelijk lukt, vind ik moeilijk te bepalen. Maar ik vind wel dat Polis prima muziek maakt. Bovendien heeft de muziek een eigen gezicht.

Voor zover ik kon nagaan is “Weltklang” de derde cd van deze groep uit Saksen. De muziek is duidelijk  geïnspireerd door de hardrock en symfonische rock uit de jaren ’70.  Denk bijvoorbeeld aan een band als Uriah Heep. De bio rept ook van Pink Floyd, maar zelf mis ik dan de kenmerkende slepende gitaarpartijen. Wel heeft de muziek het rauwere randje. Het symfonische komt vooral naar voren door het gebruik van vintage keyboards waardoor een typisch jaren ’70 sfeertje ontstaat. Door de hardrock touch is de muziek van Polis bij tijd en wijle lekker fel en krachtig. De teksten zijn allemaal in het Duits gezongen. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat kan waarderen, maar ik vind het erg goed passen. Bovendien geeft het de muziek iets eigens, iets authentieks waardoor “Weltklang” behoorlijk overtuigend overkomt.

“Weltklang” begint met Tropfen lekker krachtig, de muziek knalt uit je speakers. Goede melodie, en dito hardrockgitaren. Na een stukje op het orgel, is er een rustige passage, haast Lacrimosa achtig. Daarna keert de hardrock weer terug. Het derde nummer, Leben, is ook behoorlijk symfonisch en kent een sterke opbouw. Abendlied is een nummer waar ik weer wat van Lacrimosa hoor, vooral door de Duitse taal en sfeer. Als Polis wat flirt met die stijl van muziek, vind ik eigenlijk de band op z’n interessants. Maar goed, dat kan ook mijn referentiekader zijn door vooral de Duitse taal.

Ik moet wel zeggen dat in mijn ogen de beste nummers aan het begin staan. In het drieluik Sehnsucht mis ik dynamiek en spanning. Polis lijkt zijn kruit wat verschoten te hebben. De mix en de mastering van de cd zijn overigens geschied in de Real World Studios van Peter Gabriel. Op deze manier heeft Polis aan de ene kant een state of the art sound willen combineren met die van de jaren ’70 van Oost-Duitsland. Hoe dan ook, Polis maakt behoorlijk goede muziek met bovendien een eigen gezicht. Het fundament van hun muziek ligt in de jaren ’70 en klinkt authentiek. Vooral de eerste helft van de cd is prima, daarna wordt het wat minder, vind ik. Dit is geen hemelbestormende plaat, maar laat wel zien dan ook in het voormalige Oost-Duitsland goede ‘prog-related’ muziek wordt gemaakt.