Porcupine TreeConcert

Niemand had nog gedacht dat Porcupine Tree weer bij elkaar zou komen. Laat staan optreden. Het werd wel vurig gehoopt en soms komen wensen uit. Zo betrad een zeer gemêleerd publiek op deze maandagavond de Ziggo Dome. Helaas was de avond niet uitverkocht. Vooral op de tweede ring was nog plaats in overvloed. De sfeer was er zeker niet minder om. Er werd van tevoren nadrukkelijk gevraagd om niet met je mobiel te filmen of foto’s te maken. Vrijwel iedereen hield zich eraan. Wat een verademing om weer eens een concert te beleven zonder al die storende mobieltjes voor je neus!

Exact 20:00 uur gingen de lichten uit en vloog de band uit de startblokken met Blackest Eyes. Ondersteund door indringende projecties kwam het meteen flink binnen. De toon was gezet. Porcupine Tree heeft niets aan kracht ingeboet, sterker nog, ze klonken beter dan ooit. Steven Wilson, een paar dagen eerder 55 jaar geworden, kondigde aan dat de show drie uur zou duren met een pauze van 20 minuten. Daarbij beloofde hij dat alle nummers van “Closure/Continuation” voorbij zouden komen.

De daad werdt direct bij het woord gevoegd. Er volgde een blok met Harridan, Of the New Day en Rats Return. Op Harridan is een grote rol weggelegd voor het drumspel van Gavin Harrison, live maakte hij dat volledig waar. Het is vaak onnavolgbaar wat hij kan met slechts twee handen en benen. In een interview vertelde hij dat elke avond topsport is voor hem. Daar is geen woord van overdreven.

Het drietal werd ondersteund door bassist Nate Navarro (Devin Townsend) en gitarist Randy McStine (McStine & Minnemann). Beiden speelde geweldig en zochten ook niet heel erg de voorgrond. Steven Wilson sprak daarna de zaal aan met het verzoek meer enthousiasme te tonen. Deze avond werden er filmopnames gemaakt en hij wilde niet het geluid van het publiek bij een Harry Styles optreden erin moeten mixen. Het leek of het publiek dat zetje in de rug even nodig had, want daarna nam de intensiteit van het publiek toe wat de sfeer en beleving nog meer ten goede kwam.

De setlist was breed ingezet, waarbij de nadruk lag op de periode 2003 – 2007. Van het voorlaatste album “The Incident” werd alleen I Drive the Hearse gespeeld. De eerste drie albums werden overgeslagen. Het oudste nummer was een stomende versie van Even Less(album: “Stupid Dream” uit 1999). Het nummer eindigde net als op de plaat met de vrouwenstem die nummers opsomt op een number station. Dat werd prachtig visueel weergegeven op het grote scherm. Daarna ging het naadloos over in het pakkende Drown With Me (album: “In Absentia” uit 2002). De eerste set werd afgesloten met Chimera’s Wreck van het nieuwe album. Misschien wel het meest progressieve nummer dat de band ooit maakte. Technisch gezien is het van ongekende hoogte en live maakte het meer indruk op mij dan op de plaat.

Na een pauze van exact 20 minuten werd het optreden voortgezet met Fear of a Blank Planet van het gelijknamige album. Halverwege was het tijd voor een van de hoogtepunten van de avond met het bijna 18 minuten durende Anesthetize. Steven Wilson had daarvoor net gegrapt dat het bij Gavin Harrison altijd maar ingewikkeld moet. Dat werd met dit nummer nog maar eens bevestigd. Het is ongekend wat hij hier produceert. Tussentijds kreeg hij terecht een daverend applaus.

Persoonlijk vond ik Collapse the Light Into Earth, dat alleen door Steven Wilson en Richard Barbieri werd gespeeld het hoogtepunt van de avond. Wat een prachtig en emotioneel nummer is dat toch. Steven Wilson was de hele avond geweldig goed bij stem, maar in dit nummer vond ik hem het sterkst.

De band heeft zoveel geweldige muziek gemaakt dat je altijd wel favorieten mist. Ik had zelf dolgraag Time Flies gehoord, of Stop Swimming en natuurlijk Arriving Somewhere, But Not Here. Steven Wilson noemde het zelf nog aan het einde: ‘jullie hebben vast nummers gemist, maar we hopen dat jullie van deze avond hebben genoten’. Dat zeker.

Rond 23:15 kwam er een einde aan een memorabele avond met een band in absolute topvorm. Of dit nu closure was of dat er nog continuation komt, deze avond zal niet snel vergeten worden.

(Helaas geen foto’s omdat dit expliciet verboden was. Het schijnt dat er ook streng op wordt gecontroleerd.)