Procol Harum

Procol’s Ninth

Info
Uitgekomen in: 1975
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Chrysalis
Weblink: https://www.blueraincoatmusic.com/chrysalisrecords/
Website: https://procolharum.com/
Tracklist
Pandora’s Box (3:33)
Fool’s Gold (3:57)
Taking The Time (3:36)
The Unquiet Zone (3:36)
The Final Thrust (4:34)
I Keep Forgetting (3:25)
Without A Doubt (4:28)
The Piper’s Tune (4:25)
Typewriter Torment (2:55)
Eight Days A Week (4:23)
Gary Brooker: zang, piano
Alan Cartwright: basgitaar
Chris Copping: toetsen
Mick Grabham: gitaar
Keith Reid: teksten
B.J. Wilson: drums
Missing Persons (Alive Forever) (2021)
Novum (2017)
The Well's on Fire (2003)
The Prodigal Stranger (1991)
Something Magic (1977)
Procol's Ninth (1975)
Exotic Birds and Fruit (1974)
Grand Hotel (1973)
Live In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra (1972)
Broken Barricades (1971)
Home (1970)
A Salty Dog (1969)
Shine On Brightly (1968)
Procol Harum (1967)

Het achtste studio album van Procol Harum wordt over het algemeen gezien als het minste van de eerste negen albums van de band. Dat de titel van de plaat “Procol’s Ninth” is, heeft te maken met het feit dat het inclusief het livealbum “Live In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra” het negende album is. Het is echter tevens geïnspireerd door de grote klassieke werken (zoals de negende van Beethoven).

Dat laatste is een beetje vreemd, aangezien er van de klassieke grandeur van de vorige albums op deze plaat nog maar weinig terug te vinden is. Hier en daar vinden we nog wel wat strijkers of blazers terug, maar de nummers zijn over het algemeen nogal poppy van aard. Dat de inspiratie misschien wat minder was, blijkt ook uit het feit dat van de tien nummers er twee covers zijn: I Keep Forgetting van Chuck Jackson en Eight Days A Week dat een zekere Lennon & McCartney als componisten heeft. Beide covers voegen weinig tot niets toe aan het origineel.

Het album gaat nog goed van start met het prima Pandora’s Box dat ook op single verscheen. Het is direct het beste nummer van het album. De daaropvolgende nummers zijn allemaal stukken minder van kwaliteit, maar slecht wordt het zeker niet. Best aardig is eigenlijk de meest passende kwalificatie. Het feit dat ik pas ontdekte dat ik nog een oude elpee van dit album in de kast heb staan toen ik werd gevraagd om deze plaat te recenseren voor de Procol Harum special, is wat dat betreft veelzeggend.

De latere uitgaven met bonustracks en met een aantal liveoptredens (de Esoteric-versie) zijn voor de echte verzamelaar nog het meest interessant. Het originele album bevat te weinig werkjes om de aandacht vast te houden, al blijft de stem van Brooker natuurlijk ook in mindere nummers een genot om naar te luisteren.

Op het hierna verschenen “Something Magic” herpakte de band zich weer enigszins om vervolgens lang niets van zich te laten horen. De discografie van Procol Harum uit de jaren zestig en zeventig bevat veel zeer fraai materiaal dat vaak ook nog op de radio te horen is. De negende van Procol hoort daar helaas niet bij.

Send this to a friend