Profuna OceanAlbum

De nieuwe ep “Continuation” bevestigt het bestaansrecht van de Nederlandse formatie Profuna Ocean dat inmiddels meer dan twaalf jaar bestaat. Op gebied van kwaliteit hanteert de band een hoge standaard, qua materiaal houdt de band er een laag volume op na. Het laatste wapenfeit dateert namelijk al weer van 2016, maar met deze ep gaat de band zeker en vast de toekomst in.

Dat deze band een zelfverzekerde productiesound hanteert en daarmee een specifiek genre uit de weg gaat blijkt in de laatste song van deze ep, daarover later meer. Nog steeds is de stempel van Porcupine Tree aanwezig, zeker op instrumentaal gebied en als kers op de taart helpt zanger Raoul Potters daar af en toe flink aan mee. Potters heeft een aangename en zelfs bijzondere stem, maar op verschillende momenten helpt de productie mee aan het idee dat je naar het broertje van Steven Wilson luistert. De song Black Train bevestigd die theorie eens te meer.

De scheidslijn tussen progressieve rock en alternatieve rock wordt met de nieuwe ep steeds dunner. De vijf tracks hebben een gemiddelde speelduur van vier en een halve minuut behalve één track, Naa, deze overstijgt de zes minuten. Naast die uitgemeten dosering van speeltijd worden ook de composities grondig afgemeten. Waar Mario van Os in zijn recensie van “In Vacuum” de band nog prees voor de veelzijdige melodieën, emoties, afwisseling en complexiteit, heeft de band op “Continuation” daar meer afstand van genomen.

De band schotelt ons nog steeds sfeervolle en afwisselende combinaties voor van gitaar en toetsen en de band groeit gestaag door op het gebied van gedistingeerde en gedoseerde rock. De formatie manoeuvreert zich uitstekend tussen gebalanceerde composities en solo’s. De afgemeten en beschaafde gitaarsolo in Cc Song is daar een voorbeeld van, het verfraait de toegankelijke compositie op doordachte wijze. Frivoliteiten en bijzondere geluidstechnieken worden niet geschuwd in de muziek, maar de productie is overdacht en afgewogen. Een mooi voorbeeld daarvan is het exact vier minuten durende Im Glad You Survived. De elektronische toepassingen zijn prima gedoseerd en samen met de toetsen levert dat een heerlijke song op.

True Fears is een voorbeeld hoe het geluid op een mengtafel beïnvloed kan worden en welke identiteit een band of een productieteam een track wil meegeven. Wanneer alle schuiven omhoog waren geschoven zou het geluid een sound mee hebben gekregen die tegenwoordig mainstream is binnen de extreme(re) metal. De gitaar van Raoul Potters domineert in deze song en de groove basgitaar van Arjan Visser is smullen geblazen. Zoals gezegd blijft de productie beheerst en goed te verteren voor de gematigde prog en symfo liefhebber. Misschien moeten we de muziek van Profuna Ocean onder alternatieve metal en minder onder de prog stempel scharen.

Het ouderwetse woord ‘gedistingeerd’ is volledig op zijn plaats om de nieuwe ep van Profuna Ocean te omschrijven en ik wil het gebruiken om een treffende duiding aan te brengen. In essentie is deze ep niet bijzonder spannend en experimenteel, ondanks dat gegeven is het een heerlijke cd voor de liefhebber van alternatieve rock/metal.