Inleiding
Voor de 15e keer werd het Progfarm festival georganiseerd. Helaas was dit ook meteen de laatste editie. Progfarm werd door Flamborough Head opgericht en was al snel een groot succes. Het organiseren kost erg veel tijd en er moest altijd wel geld bijgelegd worden om uit de kosten te komen. Na 15 jaar stoppen ze helaas met dit unieke festival.
Naar Progfarm ga je in eerste instantie voor de sfeer, daarna voor de muziek. Deze editie was uitverkocht, dus het was gezellig druk. Vele vrijwilligers bemanden de keuken voor broodjes worst en natuurlijk de beroemde nasi en ook bij de geïmproviseerde bar was het druk. De standjes van de bands en cd-verkopers deden goede zaken.
De organisatie is zoals altijd bijzonder strak. Elke band speelde vijf kwartier, behalve de afsluiter, en tussen elk optreden zat 45 minuten ombouwtijd. Elke band begon daardoor op tijd, dus geen lange wachtpartijen. En, het viel ons de vorige keer dat we op Progfarm waren ook al op, het geluid was fenomenaal! Het is echt niet makkelijk om een goed geluid te creëren wanneer je een klein zaaltje (of grote huiskamer) tot je beschikking hebt met een laag plafond, maar het geluid stond als een huis. Het was vooral ook niet te hard, ook erg fijn!
Harvest
Het Spaanse Harvest, met de uit Nederland afkomstige zangeres Monique van der Kolk, mocht het spits afbijten. Ze speelden een aantal nummers van hun laatste album “Underground Community” maar ook nieuw werk. Live maakt deze formatie indruk. Je merkt aan alles dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld en het plezier straalt eraf. Gitarist Jordi Prats (ex-Dracma) speelde zijn solo’s met verve en ook drummer Alex Ojea blijkt een inventieve drummer te zijn die de muziek een mooie drive geeft.
Meest in het oogspringend is natuurlijk zangeres Monique van der Kolk en niet alleen vanwege haar verschijning, maar juist ook door haar loepzuivere zangstem. Zowel in de ingetogen stukken als in de stukken waarin ze alles vocaal uit de kast moest halen, wist ze indruk te maken. Daarbij zie je bij haar echt dat ze in de muziek opgaat, ze laat zich helemaal meevoeren.
De band werkt momenteel aan een nieuw album dat begin 2012 het licht moet zien. Alle nummers zijn inmiddels geschreven en grotendeels opgenomen. De band speelde een aantal nieuwe nummers die stuk voor stuk sterk overkwamen. Het volgende Harvest album wordt een stukje steviger en progressiever. De nieuwe nummers Stars, Roundabout staken er wat mij betreft bovenuit. Het wordt een album om naar uit te kijken. Bijzonder was het feit dat de band het nummer De Stille Zwerver in de setlist had opgenomen. Deze track had de band speciaal geschreven voor Prog NL (u kunt nog bestellen via www.prognl.nu). Het nummer met Marilliontrekjes deed het live bijzonder goed.
Veel bezoekers waren nog niet bekend met Harvest. Na afloop was de band overal onderwerp van gesprek en bij hun stand was het dringen. Achteraf was dit misschien wel het beste optreden van de dag.
Flamborough Head
Normaliter zet Flamborough Head zichzelf als derde band in de line-up, maar dit keer eens als tweede. Elke keer als ik deze band aan het werk zie, neem ik mezelf voor vaker hun cd’s te beluisteren. Live doet deze band het zo goed! Op hun albums klinken ze vaak wat gepolijst, maar live valt dat weg en wint de muziek aan kracht.
Zangeres Margriet Boomsma heeft een mooie stem en haar spel op blokfluit en dwarsfluit geven de muziek meerwaarde. Ook Flamborough Head speelde het nummer dat zij voor Prog NL hebben opgenomen, Rixt Fan’t Oerd. Helaas kwam dit nummer niet goed uit de verf en werd het ook vrij abrupt afgekapt. Jammer, want het origineel is prachtig en een stuk langer. Maar met een prachtige versie van het bijna twintig minuten lange Looking For John Maddock werd veel goed gemaakt.
Gert Polkerman, die de gitaarpositie van Eddie Mulder heeft overgenomen, is een erg veelzijdig muzikant die echt niet onder doet voor zijn voorganger. Eddie Mulder stond in het publiek (Leap Day was als reserve band aanwezig) en zag dat het goed was.
De nieuwe nummers die gespeeld werden, beloven veel goeds voor het komende album dat hopelijk in 2012 zal uitkomen. Na afloop van het optreden nam de band nog even de tijd om het einde van Progfarm toe te lichten en om een flink aantal vrijwilligers in het zonnetje te zetten.
Toxic Smile
Vervolgens was het de beurt aan het Duitse Toxic Smile hun kunsten te vertonen. Hun laatste cd “I’m Your Saviour” liet horen dat de band niet vies is van een soort 13-in-een-dozijn neoprog met een stevig randje. Niets bijzonders dus, maar de groep uit Leipzig liet op deze laatste Progfarm horen zijn mannetje wel te staan. Nou ja, ‘staan’… De charismatische volstrekt kale zanger Larry B zat enige tijd op een barkruk, wat ook de relaxtheid van de band uitstekend naar voren bracht. Met voornamelijk materiaal van hun nieuwste cd zetten zij een fantastische, opzwepende set neer, dat naar meer smaakte. Ze mochten zelfs een toegift doen. Sympathieke band, vrolijk in het Duits pratend met het publiek, dat na het concert de tafel druk bevolkte om de cd aan te schaffen.
Introitus
Reikhalzend werd uitgezien naar de Zweedse formatie rondom papa, mama en de kinderen. Hun laatste cd “Elements” zorgde voor hoge verwachtingen. Wat zou deze ‘Kelly Family’ van de progrock op het podium voor een feest zorgen! Het resultaat was echter helaas abomenabel. Niet alleen sprong bij het tweede, zoete nummer het glazuur van je tanden, het was rommelig, bij vlagen vals en de muzikanten missen de ervaring en de technische bagage om de tamelijk ingewikkelde neoprog naar het podium te vertalen. Vooral zangeres en moeder Anna Jobs Bender sloeg de plank meerdere malen mis, hoewel ook Pär Helje voor enkele tenenkrommende momenten zorgde. De enige die nog een beetje talent vertoonde was papa en toetsenist Mats Bender, die ik naar aanleiding van dit optreden aanraad zijn hele familie te ontslaan. Ik vind het vervelend zo hard te moeten zijn, maar dit was gemakkelijk het slechtste optreden van de dag, als niet van 15 jaar Progfarm.
Moon Safari
Deze zes jonge gasten mochten Progfarm afsluiten. Naar deze band hadden wij en met ons vele anderen, reikhalzend uitgekeken. Met hun zonnige en meerstemmige muziek is Moon Safari een unieke band in de progwereld. Het laatste album “Lovers End” deed het bijzonder goed in de Wereldse Tien en in vele jaarlijstjes. Mijn verwachtingen waren aan de ene kant hooggespannen maar aan de andere kant vroeg ik me ook af of ze het live wel waar konden maken.
De band had er echt zin in en die aanstekelijkheid sloeg over op het publiek. Live is deze band erg leuk om naar te kijken. Gitarist Petter Sandström nam het leeuwendeel van de vocalen voor zijn rekening, vaak aangevuld met die van toetsenist Simon Åkesson. Die laatste heeft een wat hoger stemgeluid en maakte indruk met enorme krachtige zang en uithalen waarmee hij regelmatig applaus oogstte. Omdat hij ook naar zijn toetsenspel moest kijken, zong hij regelmatig niet goed in zijn microfoon waardoor het geluid wat weg viel.
Met het aanstekelijke A Kid Called Panic ging de versnelling nog wat hoger. Dit refrein nestelt zich heerlijk in je hoofd en het publiek zong massaal mee. Een speciale vermelding voor drummer Tobias Lundgren. Hij werd niet voor niets geïntroduceerd als ‘het beest’. Het gebeurt niet vaak dat je (jonge) drummers zo strak ziet spelen. Als een geoliede machine ging hij tekeer, daarnaast is hij ook een enorme hardhitter. Wat een energie!
Al snel werd het laatste nummer aangekondigd. Maar dat was dan wel The Other Half Of The Sky van het “Blomjud” album. Het nummer klokt over de dertig minuten. Een ware sensatie was het om dit nummer live te horen. Zoveel bezieling en zoveel spelvreugde. Het dak ging eraf. Je merkte wel dat het op een gegeven moment veel zingen erg veel energie vrat. Al was het alleen maar om boven die drummer uit te komen. Dat ging wel eens te koste van de zuiverheid, maar dat vergeven we de band met liefde. Dat er nog rek in zat bleek wel toe de band het publiek nog trakteerde op twee a capella stukken, Southern Belle en Constant Bloom (klik hier om dit terug te zien) Laten we hopen dat ze Nederland nog eens aandoen en zorg dan dat je erbij bent. Markwin was geen liefhebber van de cd, maar hij zei na afloop “ik ben Moon Safari fan geworden”.
Afsluiting
Al met al was Progfarm 2011 een waardige afsluiter van 15 jaar Progfarm. Het was wellicht niet de beste editie, maar zeker ook niet de slechtste. Hiermee komt een mooie, jarenlange traditie ten einde. We zullen het missen in 2012! Nederland is een uniek festival armer.
Verslag: Markwin Meeuws & Maarten Goossensen
Foto’s: Arthur Haggenburg