PrymaryAlbum

Ik had er vergif op durven innemen dat de winnaar in de categorie ‘beste progmetal-album’ 2009 de naam ‘Redemption’ zou dragen. Niets ten nadele van dit perfecte album, maar eerlijk gezegd was de spoeling ook dit jaar wel wat dun en is op deze site meermaals ach en wee geklaagd over de bedroevende kwaliteit en een welhaast chronisch gebrek aan originaliteit binnen dit subgenre, en terecht.

Met het album “The Tragedy Of Innocence” bewees Prymary in 2006 al wél over bovengemiddelde kwaliteiten te beschikken. Nu terug met een nieuw aangetrokken zanger genaamd Jackson Heskett -die enige vocale gelijkenis vertoont met Ray Alder – in de gelederen, onderscheidt men zich opnieuw met een album in de serie ‘blijvertjes’. Twee lange songs van rond de twintig minuten markeren de geluidsdrager en doen dit met verve. Avontuurlijke songs bovendien, die verrassend en prettig herkenbaar klinken, ingekleurd door individuele bandleden die stuk voor stuk ruimte opeisen zonder elkaar van het podium te drukken. Hoewel regelmatig ieder zijns weegs gaat, vindt men elkaar terug met een gemak zoals Kleinduimpje ooit beoogde met zijn kruimelspoor en stelt men de compositie steeds nadrukkelijk centraal. Van oeverloos gestamp heeft dit gezelschap dankzij de ruim aanwezige diversiteit geen last; dit album kent zwakke schakels noch broeders. Complex geweld is gedoseerd aanwezig, zeker niet te weinig maar zodanig dat je als luisteraar voldoende hongerig blijft. De overall sound is zwaar, donker maar houdt ruim voldoende lucht. Dat is o zo essentieel, maar komt helaas zelden zo goed uit de verf als nu bij Prymary.

Mocht je trouwens bij beluistering van het genoemde en geroemde ‘Redemption’ gevallen zijn voor het geweldige drumwerk, dan zul je de sterke hand van Chris Quirarte ook hier herkennen. Lof gaat eveneens uit naar veelzijdig toetsenist Smiley Sean die sferische klanktapijten afwisselt met diep in de jaren ’70 geworteld gereutel. De uitzonderlijk sterke en wendbare epic Trial And Tragedy draagt zijn stempel en gaat als monument de annalen in. Inmiddels blijkt hij trouwens vervangen door de eveneens capabele Neil Mcqueen.

Fates Warning en Redemption zullen bijzonder vereerd zijn hier als referentie te mogen dienen voor de typering van een band als Prymary. De enige reden dat hier überhaupt referenties noodzakelijk zijn is van discografische aard; kwalitatief bezien nestelt men zich namelijk met dit album moeiteloos aan de schaars bezette top.

Govert Krul