Psychonaut

Violate Consensus Reality

Info
Uitgekomen in: 2022
Land van herkomst:  België
Label:  Eigen Beheer / Pelagic
Website: https://www.facebook.com/psychonautband 
Tracklist
A Storm Approaching (5:48)
All Your Gods Have Gone (4:14)
Age Of Separation (5:40)
Violate Consensus Reality (8:51)
Hope (5:03)
Interbeing (6:51)
A Pacifist’s Guide to Violence (3:29)
Towards The Edge (12:53)
Thomas Michiels: basgitaar en zang
Stefan de Graef: gitaar en zang
Peter Le Page: drums
Met medewerking van:
Colin van Eeckhout: zang op Violate Consensus Reality
Stefanie Mannaerts: zang op Violate Consensus Reality
Violate Consensus Reality (2022)
Unfold The God Man (2020)

 

Het Belgische postmetal gezelschap Psychonaut verraste mij in 2020 met het debuut “Unfold The God Man”. Ik kan natuurlijk niet in jouw smaakpallet kijken, maar soms heb ik momenten dat ik gewoon brute, ontwikkelde en progressieve metal wil beluisteren. Met screams of grunts, maar nog liever een combinatie van dat rauwe werk en normale, reguliere zang. Toen Psychonaut het debuut (dat al in 2018 klaar was) via een officiële release in 2020 bij Pelagic Records uitbracht, kwam dat voor mij op het juiste moment..

Psychonaut is een psychedelic post-metal collectief uit Mechelen, België. Hun kenmerkende en hypnotiserende sound is sterk beïnvloed door 70’s bands als Led Zeppelin en Pink Floyd, maar het trio vindt ook inspiratie bij bands als Tool en Amenra. Het debuutalbum zette het trio in één klap op de kaart waarna nog een aantal succesvolle ep’s en singles volgde.

Na zo’n daverend debuut ontstaan er vaak hoge verwachtingen bij een opvolgend album. Is er significant iets veranderd, is er progressie, denkt de band in andere structuren en spelen ze heviger of juist zachter?

Daar kan ik al snel duidelijkheid over geven. Eigenlijk op alle vier vragen kan ik ontkennend antwoorden. Er is niets significant veranderd, de progressie is er, maar niet de progressie die je wellicht zou verwachten. De structuren zijn anders, en toch klinken de composities weer vertrouwd. Hoe dan ook; de  band klinkt nog even bruut als weleer, hoewel er nieuwe zachtere en aangename elementen zijn te vinden die ook nog eens positief uitpakken.

Fans van het eerste uur kunnen dit album dus bij voorbaat omarmen, maar welke ontwikkeling heeft de band dan ondergaan?

Het geheel van “Violate Consensus Reality” is wat minder bezwerend dan het debuut. Het diepgaande aspect van deze cd zit hem in de volle productie en vanzelfsprekend in de beleving van “Violate Consensus Reality”. Na afloop ontstaat er een voldaan gevoel doordat  – oneerbiedig gezegd – een bak met geluid over je heen gedonderd wordt. De composities ademen één en al psychedelica en progressiviteit, hetzelfde effect dat we bijvoorbeeld ook kennen van een band als Motopsycho.  In alle nummers vind je intensieve gitaren en basgitaar, aangevuld met directe en strakke drums. De composities eindigen soms op het randje, voordat je eigenlijk zelf wil afhaken door de intesiviteit van de muziek. Voeg daar een smaakvol gemixte zang overeen en je hebt een bijzonder vol geluid. De mannen zijn nog steeds erg boos in hun vocale uitingen, anderzijds ligt daar ook de nuance. Dat komt doordat de twee zangers zorgvuldiger omgaan met hun stembanden en meer balans toepassen.

In de tracks zit meer balans dan voorheen, waar een repeterend gitaargeluid vaak zorgt voor de nodige rust die nodig is om de essentie van de muziek te kunnen omarmen. De dertien minuten durende afsluiter van het album Towards The Edge bewijst de opsomming hierboven. Beleving, contrast, progressiviteit, melodie, repeterende- en sologitaar en pure boosheid. En ik dacht dat de mannen boos op mij zijn, want ik schrok mij een hoedje toen ik op 6.20 de aanhef/uitbarsting van het nummer hoorde. Met een beetje verbeelding hoor je…? Juist mijn voornaam!

Waar we tijdens het debuut aangenaam verrast werden door Celestial Dictator, vervult op dit album de track Hope die rol; een prachtig nummer met een bijzondere intro en piano. Kan het bruut en toch teder zijn? Dat bewijst Hope, met een gitaar die doet denken aan Simple Minds gitarist Charlie Burchill in de negentiger jaren.




Verrast worden we ook door het mooie titelnummer Violate Consensus Reality. Daarin vind je de samenwerking van Psychonaut met Stefanie Mannaerts (Brutus) en Colin van Eeckhout van Amenra. Een typerend Psychonaut nummer en vooral het begin van de song is mystiek en fascinerend door het aandeel van Mannaerts. Alsof je naar een soundtrack voor een historische serie of film luistert. Mannaerts figureerde eerder al op een ep van Psychonaut in 2014.

Al met al, Psychonaut heerst op het gebied van intensiteit. De muziek hakt ongenadig je systeem in en pas na de laatste noten ontsnap je aan de klauwen van de psychedelische en mentale tijdreiziger. Met de snelheid van het licht neemt deze band je aan de hand door een overweldigende muzikale trip. Ongenadig, soms bedachtzaam en vooral… bruut.

 

Send this to a friend