Psychotic WaltzAlbum

Bij de opkomst van de progressieve metal begin jaren ’90 wordt er vaak een aantal bands genoemd die hiervoor verantwoordelijk gehouden kunnen worden. Het zijn dan vaak de geijkte namen die je voorbij ziet komen: Dream Theater, Queensrÿche en Fates Warning. Een band die hierbij – volledig ten onrechte – over het hoofd wordt gezien is Psychotic Waltz. En dat terwijl deze band met de eerste twee albums “A Social Grace” (1990) en “Into The Everflow” (1992) een tweetal meesterwerkjes heeft geproduceerd.

Hierna volgden nog twee albums die weliswaar wat minder bijzonder waren, maar die nog steeds zeer de moeite waard bleken. Na het vierde album, “Bleeding” (1996), hielden de heren het voor gezien en bleef het lang stil rond de band.

Sinds 2010 treedt Psychotic Waltz weer in de originele bezetting op, maar het heeft nog eens tien jaar geduurd voordat de band weer met nieuw werk op de proppen kwam. We kunnen wel stellen dat “The God-Shaped Void” het wachten meer dan waard is geweest. Het eerste wat opvalt is dat de plaat meer in het verlengde ligt van de laatste twee albums, wat in eerste instantie is toe te schrijven aan de zang van Devon Graves. Na zijn tijd bij Psychotic Waltz is hij toch het enige bandlid dat met zijn Deadsoul Tribe nog enige bekendheid genoot in het wereldje. Het is dan ook vooral zijn zang uit deze tijd die hij heeft meegenomen naar deze nieuwe plaat. Graves is alom aanwezig maar veel minder assertief dan op de eerste platen.

Wat wel bij het oude is gebleven is het formidabele gitaarwerk. Wellicht is er door de meer ingetogen zang van Graves voor de gitaristen Dan Rock en Brian McAlpin wat meer ruimte ontstaan om te schitteren. Met die weergaloze harmonieën en gedubbelde solo’s stelen ze op haast elk nummer de show. Het feit dat de band met twee gitaristen opereert heeft Psychotic Waltz altijd onderscheidend gemaakt van veel genre-genoten en wanneer deze twee mannen hun krachten bundelen is het echt smullen voor de liefhebber. Door het relatief lage tempo (toch ook een onderscheidend kenmerk van deze band) hangt er over deze plaat opnieuw een dreigende sfeer. Iets wat nog wordt versterkt door de pessimistische teksten. Ook het prachtige artwork draagt zijn steentje hieraan bij.

De aftrap van dit album is met Devils And Angels ijzersterk. De band grijpt je direct bij de strot en laat je pas weer los na de laatste klanken van In The Silence. Dit is een album waarop het cliché dat er geen slecht nummer op staat absoluut van toepassing is. Tien uitstekende nummers waarop vooral de al genoemde gitaristen excelleren. Maar ook de ritmesectie van bassist Ward Evans en drummer Norm Leggio levert puik werk af. En als Devon Graves dan richting het slot van het album op enkele nummers zijn dwarsfluit tevoorschijn haalt, is het feest compleet en doet het weer aan de dagen van weleer denken.

We mogen ons gelukkig prijzen dat deze band na een lange stilte de instrumenten weer heeft opgepakt. Niet alleen om op oude roem te teren, maar ook om met een geweldige nieuwe plaat voor de dag te komen. Dit is een reünie die in alle opzichten te rechtvaardigen is. “The God-Shaped Void” zal niet de impact hebben die “A Social Grace” en “Into The Everflow” wel hadden, maar dit is hoofdzakelijk aan de tijdgeest toe te wijzen. Misschien dat de band hier een wat moderne sound aan de dag legt die nu meer in het straatje van bands als Evergrey of Vanden Plas is te categoriseren. De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat genoemde bands niet aan de kwaliteit van deze Amerikanen kunnen tippen. De herrijzenis van Psychotic Waltz is een feit en de eerste kandidaat voor menig jaarlijstje heeft zich hiermee aangediend.